Er zijn een hoop veranderingen sinds ik (een bewust alleenstaande) moeder ben. Natuurlijk ben ik als persoon veranderd en is mijn lichaam ook een beetje veranderd. Maar mijn leven op zichzelf, heeft de grootste veranderingen doorgemaakt.
De komst van de kleine
De veranderingen begonnen natuurlijk direct na de geboorte. Sinds de komst van de kleine draait het namelijk niet meer om mij, het draait vooral om hem. Toen Levi net geboren was bepaalde hij het ritme. Hij gaf aan wanneer hij wilde eten, een schone luier nodig had of wilde slapen. Daar ging ik van nature in mee. Voor zo’n lief klein hummeltje wil je alles doen en je wilt dat hij het fijn heeft en krijgt wat hij nodig heeft. Zodra ik gewend was aan de nieuwe routine – leven met een kindje – en herstelt was van de bevalling, wilde ik weer dingen gaan doen zoals voorheen. Maar daar hoorde ook bij, dat ik zelf bepaalde wát ik wilde gaan doen en wanneer. Dat werkt nu niet meer helemaal zo, de kleine bepaalt!
Eerlijk is eerlijk, ik vond dat in het begin soms een beetje lastig
De reden dat ik het lastig vond om rekening met hem te houden, was omdat Levi in het begin enorm veel huilde. Vaak uren achter elkaar. Iets simpels als een boterham eten of douchen en aankleden zonder dat mijn kindje lag te huilen, was er niet bij.
Gelukkig ging het na 6 weken een heel stuk beter met Levi en huilde hij alleen nog als hij honger had, moe was of een schone luier nodig had. Na deze vuurdoop viel alles ontzettend mee. Als hij lag te slapen had ik eindelijk ‘tijd’! Tijd voor mezelf, tijd voor anderen, tijd voor het huishouden en tijd voor de huisdiertjes. Ik had eindelijk het gevoel dat ik mijn leven weer op orde kon krijgen. Iets wat in de weken met urenlang gehuil ondenkbaar leek. In de eerste weken heb ik dus al met redelijk wat veranderingen te maken gekregen.
Twee maanden na de geboorte
Meerdere keren per dag lag Levi te slapen in zijn wiegje. Precies zoals het hoorde. In het begin besteedde ik deze “vrije uurtjes” aan mezelf. Slapen, uitgebreid douchen, tijd besteden aan uiterlijke verzorging en de innerlijke mens. Dit zorgde ervoor dat ik kon bijkomen van een heftige periode.
Toen ik wat bijgetankt was, besteedde ik de uren dat hij sliep vooral aan achterstallige huishoudelijke taken. Ramen zemen, vloeren dweilen en de badkamer uitgebreid soppen. Het was er bij ingeschoten de afgelopen tijd, maar nu had ik daar weer tijd en energie voor.
Weer gaan werken
Toen ik weer moest gaan werken na mijn zwangerschapsverlof, was ik eigenlijk net gewend aan mijn nieuwe leven met een kindje. Maar zonder werk, geen inkomen en dus moest ik na 3 maanden zwangerschapsverlof weer gewoon aan de slag! Tijd dus voor nieuwe veranderingen.
Ik moet vroeger opstaan dan voorheen om na mezelf, ook Levi klaar te maken om de deur uit te gaan. Als ik ga werken, breng ik Levi naar de kinderopvang. Na een werkdag haal ik hem vrijwel meteen weer uit de opvang.
Overwerken is gelukkig bijna niet aan de orde in mijn huidige baan. In drukke tijden kan het wel eens prettig zijn om een half uur of een uurtje langer door te werken. Voordat ik zwanger raakte, deed ik dat ook wel eens, maar nu ik moeder ben niet meer.
Het bewust alleenstaande moederschap brengt met zich mee dat je niet altijd de flexibiliteit hebt om over te werken. Vooral niet in combinatie met een kinderopvang die om 17:30 of 18:00 uur dicht gaat. En dan moet ik ook rekening houden met de files. Ga ik te laat weg van kantoor, dan beland ik in de file en kan ik makkelijk te laat bij de kinderopvang aankomen om Levi op te halen.
Ook voor mijn werkgever zijn er dus gevolgen door de veranderingen in mijn leven.
Weekenden en vrije dagen
Voor de komst van de kleine kon ik in het weekend lekker uitslapen en had ik alle tijd had voor afspraken en uitjes met familie en vriendinnen. Dit is nu natuurlijk niet meer zo. Het slapen kan me gestolen worden; ik ga gewoon wat vroeger naar bed als voorheen en als ik dan om half 8 door Levi wakker gemaakt wordt, dan ben ik echt wel uitgerust.
Sociaal gezien, zijn er niet zoveel veranderingen. Ik probeer nog even vaak met familie en vriendinnen af te spreken. Alleen het soort afspraken zijn wat eenzijdiger. Ik kan niet meer zo vaak uit eten of naar de bioscoop, waar dat voorheen natuurlijk gewoon mogelijk was. Nu is het vaker een lunchafspraak of gezellig ergens koffiedrinken. Ik vind het niet zo erg. Als Levi wat ouder is, dan kan ik vanzelf weer wat vaker uit eten. Dan neem ik hem gewoon mee.
Vrije dagen en weekenden zijn mijn ‘mama-dagen’
Dan hoef ik niet te werken en vind ik het oprecht super fijn om met Levi samen te zijn. Dat de dag dan grotendeels om hem draait, vind ik geen probleem. Hij is ook niet meer zo klein, waardoor ik veel minder vast zit aan vaste voeding- en slaaptijden.
Als ik iets wil ondernemen doe ik dat wel vaak pas na zijn ochtendslaapje. Als hij dan wakker wordt, dan eten we samen wat en gaan we daarna op pad. Het kan een wandeling zijn, ergens op visite of bijvoorbeeld even naar de Ikea.
Ik houd niet altijd rekening met zijn middagslaapje. Als ik merk dat hij niet zo in zijn hum is of na een paar uur heel moe, dan zorg ik wel dat ik weer thuis ben zodat hij lekker in zijn bed een middagslaapje kan doen. Gelukkig is Levi bijna altijd super vrolijk en vindt hij het heel erg leuk om erop uit te gaan. Als hij dan écht moe is, valt hij vanzelf in slaap in zijn kinderwagen. Hierdoor kan ik ook gewoon lekker mijn ding doen en nog even een kopje thee drinken bij een vriendin als ik daar zin in heb.
Hoe het nu voelt na alle veranderingen
Ik heb helemaal geen moeite meer met het feit dat mijn leven voornamelijk om mijn zoontje en zijn behoeften draait. Ik zie het ook niet als ‘leven naar zijn wensen’. Nee, hij is onderdeel van mijn leven. De mooiste aanvulling die ik me had kunnen wensen. Mijn leven is samen met hem. Ik geef hem zoveel mogelijk ritme en regelmaat als ik kan, maar hij zal ook zeker wel eens in mijn ritme mee moeten.
In mijn optiek staat of valt het zorgen voor ritme en regelmaat, bij plannen. Plannen is gelukkig iets wat ik al heel mijn leven doe. Ik plan alles zoveel mogelijk en ben daardoor wellicht wat minder spontaan dan anderen. Ik voel me hier het prettigst bij en mijn familie en vrienden kennen me niet anders. Doordat ik altijd al veel plande, heb ik daar nu profijt van. Met een kleine ontkom je er niet aan om de meeste dingen te plannen en omdat ik dat altijd al deed, is dit geen aanpassing of verandering in mijn leven.
Toch zijn er nóg meer dingen om rekening mee te houden dan voorheen
Zoals ik al zei, kon ik voorheen makkelijk wat uurtjes overwerken op kantoor. Nu kan dat niet zomaar. Ook kon ik nog wel eens spontaan een hapje gaan eten met een vriendin of met collega’s op vrijdagavond. Dat kan nu niet meer. Ik kan niet ineens op de dag zelf iemand vragen Levi uit de opvang te halen en op te passen tot een uur of 10.
Ja oké, ik kan het altijd vragen, maar zo last minute?! Dat zal ik niet zo snel doen. Ik bel echt wel voor hulp naar iemand als er nood aan de man is, maar niet om op te passen als ik spontaan uit eten wil. Uit eten met ik vooraf inplannen zodat ik zeker weet dat er iemand is om op Levi te passen. Ik vind dat een concessie die je doet als je ervoor kiest om een bewust alleenstaande moeder te worden.
Als jij altijd ontzettend spontaan bent en enorm van onverwachte afspraken houdt, dan zal je dit waarschijnlijk een van de grootste veranderingen vinden in je leven als bewust alleenstaande moeder.
Behalve dat ik niet meer zo flexibel ben, is ook mijn gevoel anders
Voordat ik moeder was, ging ik regelmatig nog een boodschapje halen als ik uit mijn werk kwam of maakte ik nog even het hok van de cavia’s schoon. Het maakte mij niet zoveel uit of ik een half uur eerder of later thuis zou komen. Nu voelt dat anders, omdat ik Levi niet te lang op de opvang wil houden. Hij zit er tenslotte al de hele dag.
Je zal vast denken, wat maakt dat uurtje meer of minder uit? Voor hem maakt het inderdaad niets uit, maar ik wil graag met hem samen zijn na een werkdag. Hoe later ik hem ophaal, hoe korter mijn avond met hem.
Er zijn dagen dat ik lekker aan het werk ben en weet dat hij het goed heeft op de opvang. Dan mis ik hem maar een klein beetje. Maar er zijn ook dagen dat het rustig is op het werk of dat ik uit het niets een gevoel heb dat ik samen met hem wil zijn. Dan kijk ik naar zijn foto’s die op mijn bureau staan en dan mis ik hem enorm. Het is niet uit te leggen waar dat gevoel op dat moment vandaan komt, maar het is heel intens.
Gelukkig komt dit niet zo vaak voor
Ik beperk het tot 2 keer per week, dat ik vanuit mijn werk nog een boodschap haal of een huishoudelijke taak doe terwijl Levi nog op de opvang is. Het is gewoon wat praktischer om boodschappen te doen zonder kind. Of even de vloeren te dweilen zonder dat je een kruipend kind in de gaten moet houden. Een taak is dan ook sneller gedaan en dat levert je weer wat tijd op. Tijd voor jezelf of tijd met je kleintje.
Tijd’ is heel ding, want hoe vaak hoor je niet van mensen dat ze het druk hebben en ergens geen tijd voor hebben? Juist! Heel vaak! Natuurlijk draait het leven om ‘tijd’. Des te meer als je leven verandert van alleen naar bewust alleenstaande moeder. Toch probeer me niet teveel bezig te houden met ‘tijd’ op zich. Ik probeer me altijd te focussen op de dingen die belangrijk zijn en daarvoor tijd vrij te houden of er tijd voor vrij te maken. Dat betekent dus ook tijd voor mezelf nemen en tijd voor mezelf inplannen.
Wat zijn de grootste veranderingen in jou leven, sinds je moeder bent?
