Kiezen voor bewust alleenstaand moederschap (BAM) is nogal wat. In de eerste plaats is het iets, waar uiteindelijk geen enkele vrouw van droomt als ze jong is. Het is iets wat ontstaat uit een diepgewortelde wens, waarbij ’tijd’ een belangrijke rol speelt. Helaas hebben we niet eeuwig de tijd om samen met iemand naar deze wens toe te werken. Daarnaast is bewust alleenstaand moederschap iets wat eigenlijk “niet hoort”, waardoor het een beladen onderwerp is, een taboe. Heb je er eenmaal voor gekozen, hoe leg je dat dan uit aan je familie en vrienden? En wat zullen de reacties zijn op je keuze voor het bewust alleenstaande moederschap?
Ik begrijp waarom mensen bewust alleenstaand moederschap iets vinden wat eigenlijk “niet hoort”. Een kindje is iets moois wat uit liefde voor elkaar geboren wordt. Toch hoor je steeds vaker dat vrouwen erover nadenken een kindje te krijgen als ze tegen de 40 aan lopen en nog vrijgezel zijn. Of beter gezegd: als ze de juiste partner nog niet zijn tegen gekomen. Wat dat betreft heb ik er op relatief jonge leeftijd voor gekozen om een BAM te worden.
Mijn kinderwens
Dat ik een diepgewortelde kinderwens had, stak ik niet onder stoelen of banken. Maar dat ik een kindje in mijn eentje wilde krijgen als ik niet aan een man zou komen, heb ik echter nooit aan iemand verteld. Gek genoeg had ik een achternichtje die dat wel eens heeft gezegd, jarenlang voor gek verklaard…
Alleen een kind krijgen en opvoeden is ook niet hoe ik mijn toekomst voor me zag. Op de momenten dat ik graag een kindje wilde krijgen, zat ik namelijk in een relatie. Zoals het dus eigenlijk hoort, volgens de meesten.
Na een periode van nadenken en wat dingen op een rij te hebben gezet, heb ik uiteindelijk de keuze gemaakt om in mijn eentje een kindje te krijgen. Toen ik in contact was met de donor, heb ik de eerste mensen verteld over mijn keuze voor het bewust alleenstaand moederschap. Ik was niet bang voor de reacties, wel erg benieuwd.
De eerste reacties op mijn keuze voor BAM
Mijn tante vertelde ik het als eerste. Zij is al ruim 25 jaar mijn steun en toeverlaat. Ik kan alles met haar delen en zij kent mij door en door. Haar reactie was begripvol en lief. Ze vond het heel dapper dat ik deze keuze had gemaakt en wist ook dat ze me er niet vanaf hoefde te praten. Mijn tante weet dat als ik iets beslis, dat het een weloverwogen, doordachte keuze is. Ze was erg blij voor mij.
Mijn nichtje heb ik het kort daarna verteld. Mijn nichtje is als een zusje voor mij. Tien jaar jonger, maar met veel dingen net zo wijs als ik. Ook zij vond het heel dapper. Ze wist dat mij dit gelukkig ging maken en was daarom blij voor mij. Voor haarzelf vond ze het stiekem ook erg leuk, want ze is dol op kinderen en zou niets liever willen dan een band op bouwen met haar (achter)neefje/nichtje en hem/haar zien opgroeien van geboorte tot volwassene.
Hoe ik het hen verteld heb? Gewoon voor de draad ermee!
Iets groots als dit kan je niet kleiner maken dan het is. Je kan je verhaal inleiden door te vertellen hoe het idee is ontstaan, wat je beweegredenen zijn. En verwacht een reactie. Welke reactie dan ook; onbegrip, blijdschap, twijfel. Geef mensen de tijd om aan het idee te wennen.
Ik weet nog goed dat ik ging lunchen met een van mijn beste vriendinnen. Het was prachtig weer en we zaten lekker op een terrasje in de zon. We kletsten zoals gewoonlijk wat af. Op een gegeven moment was de tijd daar, om haar te vertellen van mijn plan, mijn keuze. Haar eerste reactie was begripvol. Toen we er wat over door praatte, attendeerde ze mij er wel op hoe zwaar het moederschap kon zijn en dat ik daar goed over na moest denken, voordat ik de stap daadwerkelijk ging zetten.
We hebben het een en ander over het moederschap besproken en ze was onder de indruk hoeveel ik al wist over zwanger worden, zwanger zijn, moeder worden, pasgeboren baby’s, etc. Ze stond achter mijn beslissing, zou me in alles steunen en vond het heel stoer dat ik dit in mijn eentje aan durfde.
Helaas was niet iedereen zo enthousiast
Mijn vader moest erg aan het idee wennen. Hij vond dat ik nog wel wat jaren kon wachten. Niet omdat hij het mij niet gunde om moeder te worden, maar omdat hij mij dat geluk gunde samen met iemand, met een partner. Hij wist ook dat ik zijn advies om nog even te wachten, in de wind zou slaan. Als ik eenmaal een keuze heb gemaakt, dan ga ik ervoor. Zo ook in dit geval. Ik had dit goed doordacht en wilde het zó graag. Niks kon iemand zeggen om mij van dit idee af te brengen.
Ook een zogenaamde vriendin kon dat niet. Zij wilde blijkbaar niet aan het idee te wennen. Ze keurde het af, omdat ze me te jong vond om een BAM te worden. Ze vond dat ik nog genoeg tijd had en was ervan overtuigd dat ik een leuke man zou treffen binnen nu en een paar jaar, waar ik kinderen mee zou krijgen.
Super lief dat ze zo bezorgd is over dat het allemaal zo “ontzettend zwaar” zou zijn. Al heb ik geen idee waar ze haar mening op baseert, want ze heeft zelf geen kinderen.
En heel fijn dat ze er zoveel vertrouwen in heeft dat ik nog aan de man kom binnen nu en een paar jaar, waarmee ik dan ook kinderen krijg. Maar dat vertrouwen deelde ik op dat moment niet. Ik had geen zin om weer op tientallen dates te gaan, voordat ik iemand zou daten die ik wel zag zitten. En stel je voor dat ik snel iemand tegen kom waarmee het klikte, dan kon ik toch niet binnen een jaar al over kinderen beginnen? Die man zou mij voor gek verklaren en gillend wegrennen!
Of misschien ook niet…
Afijn, we zullen het nooit weten. Ik wilde niet daten, ik wilde moeder worden. En ik weet het, het was niet zo simpel als dat ik het hier nu schrijf. Het is niet iets wat je kan kopen of waar je een cursus voor kan doen. Het is een kind op de wereld zetten en er dag en nacht voor klaar staan, voor de rest van je leven. Dat besefte ik me heel goed.
Die vriendin heb ik daarna nog maar één keer gezien. Ik ging het gesprek met haar aan, over haar reactie op mijn wens om moeder te worden. Zij had het blijkbaar opgevat als een vraag, of ik een BAM mócht worden. Maar even serieus, ik was 31! Alsof ik op die leeftijd toestemming nodig heb van iemand?! Ik leef mijn eigen leven en maak daarin mijn eigen keuzes. Het gesprek mondde uit in een ruzie waarbij ik uit het niets voor rotte vis (en erger) werd uitgemaakt. Daarna heb ik haar nooit meer gesproken of gezien.
Reacties van anderen
Mijn andere familie en vrienden heb ik het gaande weg het traject verteld; dus toen ik al zwanger probeerde te raken. Gelukkig niets dan lieve, positieve reacties. Dat stemde mij gelukkig.
Een goede vriendin vond het jammer dat ik deze keuze had moeten maken. Zij is al jaren gelukkig getrouwd en heeft 2 kinderen. Dat gunde ze mij ook. Ik mezelf ook, maar mijn leven is nou eenmaal niet zo gelopen en ik wilde niet wachten op die ene man. Al zou ik hem inmiddels wel graag willen leren kennen! Maar dat is een ander verhaal…
De vriendin die ik het als laatste vertelde was nog maar net aan het idee gewend, toen ik haar meteen wilde vertellen dat ik in verwachting was. Ik wilde niet dat ze dat ook als laatste wist en heb het daarom meteen verteld, nadat ik vertelde dat ik in mijn eentje een kindje wilde krijgen. Ze vond het dapper, stoer en knap dat ik voor mijn eigen geluk koos. Ondanks dat ze het, naar mijn idee, niet volledig begreep was ze erg blij voor me.
Reacties op het werk
Collega’s heb ik niet verteld van mijn plannen. Op mijn werk is er niemand waar ik close genoeg mee ben om zulke persoonlijke informatie mee te delen. Toen ik eenmaal zwanger was, moest ik het op een gegeven moment natuurlijk wel vertellen. Mijn leidinggevende was blij voor mij. Ze was één van de weinigen die wist hoe groot mijn kinderwens was. Ze vond het prachtig en krachtig.
Andere collega’s heb ik het verteld nadat ik de 12 weken voorbij was. Iedereen was blij voor mij, maar bij sommigen merkte je dat ze het niet goed begrepen. Dat spraken ze niet letterlijk uit, maar hoe langer ik zwanger was, hoe meer je dat merkte. Bij anderen merkte ik pas dat ze het niet begrepen, toen ik terug was van zwangerschapsverlof. Misschien dat ik die ervaring nog eens met je deel in een apart artikel.
Grappig is wel dat je van sommige mensen andere reacties krijgt, dan je verwacht. Een mannelijke collega van wie ik had verwacht dat hij mij niet zou begrijpen en het not done zou vinden om in mijn eentje een kind te krijgen en op te voeden, reageerde super enthousiast. Hij was er meteen van overtuigd dat ik dit kon en vond het een super sterkte keuze.
Een andere collega, die wist hoe graag ik moeder wilde worden, reageerde koeltjes. Waar ze normaal altijd van alles en nog wat wilde weten, vroeg ze nu niks. Niet over het waarom, niet over hoe ik me voelde, niet naar de ontwikkeling van het kindje, niks. Heel bijzonder, maar goed, het is nou eenmaal niet vanzelfsprekend om op deze manier moeder te worden. En als ze er niets over wil weten, dan is dat prima. Nu ik moeder ben, is ze overigens wel redelijk bijgetrokken en geïnteresseerd.
Voornamelijk dus positieve reacties op mijn keuze voor het bewust alleenstaande moederschap.
Het was soms lastig uit te leggen. Vooral aan degene die zich moeilijk kunnen verplaatsen in jou wens, aan mensen die jou gevoel niet begrijpen en aan de mensen die ervan overtuigd zijn dat ik “binnen een jaar écht wel een geschikte partner heb gevonden”. Ook de reacties van die mensen moet je kunnen begrijpen en accepteren.
Het is fijn om te merken dat de mensen die dichtbij je staan, alleen maar het beste met je voor hebben. Dus ook de mensen die mij vroegen er nog even mee te wachten. Zij gunnen mij een leuke man en een gezin, zoals ik het tot een paar jaar terug voor ogen had gezien. Helaas kan je niet alles in je leven sturen en is de liefde van je leven soms (te) ver weg, waardoor je op een ander pad komt dan je voor jezelf hebt uitgestippeld in de jaren daarvoor.
Toch ben ik uiteindelijk niet minder gelukkig. Mijn zoontje zorgt voor zoveel vreugde en liefde. Ik zou hem voor geen goud willen missen. Hij is mijn alles! En hoe moeilijk en zwaar het in het begin ook was, ik heb nooit 1 seconde spijt gehad van mijn keuze.
Ben jij een bewust alleenstaande moeder? Ik ben benieuwd hoe jou omgeving erop reageerde. Laat je het me weten in de reacties?
