De laatste loodjes wegen het zwaarst en duren het langst. Dit geldt ook zeker tijdens een zwangerschap! Mijn zwangerschapsverlof begon 6 weken voor mijn uitgerekende datum. In Nederland kan je kiezen of je 4 weken of 6 weken voor je uitgerekende datum wil stoppen met werken en gaan genieten van je zwangerschapsverlof.
Het liefst had ik doorgewerkt tot 4 weken voor mijn uitgerekende datum, maar door de extreme mate van vermoeidheid tijdens mijn zwangerschap, zat ik gedeeltelijk in de ziektewet. Hierdoor had ik geen keuze en moest ik 6 weken voor de uitgerekende datum met zwangerschapsverlof.
Voordat ik met zwangerschapsverlof ging
De laatste dagen voor mijn verlof, had ik al mijn werkzaamheden al zo goed als overgedragen, waardoor ik het vrij rustig had. Enerzijds vond ik dat niet leuk, het af een gevoel van overbodigheid. Anderzijds was het wel fijn, want ik werd vaak door collega’s aangesproken over mijn zwangerschap; hoe lang ik nog moest, wanneer ik met verlof ging en dat soort dingen.
Mijn zwangerschap werd ingeluid met een verrassingsfeestje. Ik heb nooit door gehad dat mijn collega bezig was met de organisatie ervan. Een deel van de kantine was versierd, er stonden cupcakes klaar, een kraammand en mijn collega’s zaten mij op te wachten.
Totaal overdonderd was ik toen ik de kantine binnen kwam, de slingers zag hangen en mijn collega’s zag zitten.
Na een speech van mijn leidinggevende, dronken we een kopje koffie of thee bij de cupcake. We kletsten wat af en de kraammand werd aan mij overhandigd. Er zaten 10 cadeautjes in; voor elke dag na de bevalling één. Ik moest beloven dat ik de mand met cadeautjes dus nog een aantal weken dicht zou laten. Een hele opgave als je nieuwsgierig bent!
Onderin de mand zaten wenskaarten van collega’s, die hoefde ik gelukkig niet te bewaren tot de bevalling.
Mijn zwangerschapsverlof was officieel begonnen
Toen ik die middag thuis kwam en de kraammand opende om de kaartjes van mijn collega’s te lezen, drong het pas écht tot mij door; mijn zwangerschapsverlof was nu echt begonnen. Ik hoefde niet meer vroeg op te staan elke dag en het belangrijkste: de baby kon ieder moment komen! Nu had ik niet de illusie dat de bevalling meteen zou beginnen, maar mijn gevoel zei wel, dat Levi met een week of 38 geboren zou worden.
Als ik wist wat ik nu weet, dan had ik die gedachten al vanaf dát moment tegen gesproken. Uiteindelijk werd het wat later dan 38 weken en de weken zouden nog wel eens heel lang kunnen gaan duren, zo aan het eind van de zwangerschap. Maar ik had geen idee. Ik dacht er alleen maar aan dat ik nu het kamertje kon gaan schoonmaken, de babykleertjes kon gaan wassen en alles klaar kon gaan zetten voor de komst van mijn kleine uk.
Week 1, een medisch weekje
De eerste week verlof was een beetje een medisch weekje. Ik moest een glucosetest doen in het ziekenhuis, om uit te sluiten dat ik geen zwangerschapsdiabetes had. Ik had een reguliere controle bij de verloskundige en zij kon mij meteen vertellen dat zwangerschapsdiabetes niet het geval was.
Twee dagen later voelde ik me ineens heel beroerd. De verloskundige kwam thuis een controle doen. Mogelijk had ik acute zwangerschapsvergiftiging. Ik moest naar het ziekenhuis voor controle. Na een bloedtest, urinetest en een hartfilmpje (wat geen filmPJE was maar een film á 2 uur…), bleek het gelukkig loos alarm! Ik was blijkbaar gewoon een beetje ziek. De misselijkheid, pijn in mijn bovenbuik en het gevoel dat er een strakke band om mijn buik zat, kon niet anders uitgelegd worden. Gelukkig voelde ik me na 2 dagen weer een stuk beter.
Week 2, veel afspraken
De 2e week van mijn zwangerschapsverlof, was er één vol afspraken. Samen met mijn nichtje ben ik wat winkels afgereden om de laatste dingen te kopen voor de babykamer. Denk aan lakentjes, hoezen voor de maxi cosi en nog wat hydrofiele doeken.
Deze week heb ik een zwangerschapsfotoshoot gedaan. Ondanks dat ik in mijn eentje zwanger was, vond ik wel zo mooi om mij en mijn zwangere buik professioneel vastgelegd te hebben. Wie weet is dit mijn enige zwangerschap en zie ik er nooit meer zo uit. Het was een beetje awkward zo alleen, maar de fotografe stelde mij enorm op mijn gemak en wilde echt mooie plaatjes voor mij schieten.
Ik heb een avondje film gekeken met mijn nichtje. Op vrijdag kwam mijn vader mij helpen de laatste hand te leggen aan de babykamer. De lamp moest opgehangen worden en de plank boven de commode.
Deze week was het op zondag moederdag
Deze heb ik doorgebracht bij mijn tante, waar ik zo’n warme band mee heb opgebouwd de afgelopen 20 jaar, dat zij als een moeder voor mij is. Op die dag eet ik altijd met haar en haar gezin, geef ik haar een kaart met een mooie boodschap en een cadeautje.
Omdat ik als zwangere vrouw een moeder in spé ben, vond mijn nichtje het een mooie gelegenheid mij ook een cadeautje te geven deze moederdag. Echt zo ontzettend lief! Door dit soort gebaren ging ik mij steeds meer een moeder voelen tijdens de zwangerschap. Herken jij dat?
Week 3, de week waarin ik mijn babyshower had
De week van mijn babyshower! Jaaa, dat was zo ontzettend onverwachts, maar zo ontzettend leuk! Ik had een enorme rotdag, zoals iedereen die wel eens heeft. Ik voelde me niet zo lekker, had pijnlijke voeten door de hoeveelheid vocht dat ik vast hield en wilde me eventjes gewoon weer ‘normaal’ voelen. Ik zou ’s avonds gaan eten bij mijn tante en oom, omdat zij op vakantie zouden gaan. We wilde elkaar nog even zien, want dat zou daarna pas 2 weken later weer kunnen.
Het was een snikhete dag. Ik kwam binnen bij mijn tante en mijn tante zei “Welkom op je babyshower!”. Ik moest lachen, maar dacht “Huh, waar zijn mijn vriendinnen dan?”. Die hadden zich verstopt in de keuken en kwamen daarna tevoorschijn: “Surprise!”.
Mijn nichtje heeft mijn buik beschilderd, we hebben een quiz gedaan, heerlijk gegeten en ik ben overladen met cadeaus. Een enorm positieve wending aan deze warme, vervelende dag.
Week 4 van mijn zwangerschapsverlof
Deze week heb ik het ontzettend rustig aan gedaan. Ik heb veel geslapen, alleen de hoognodige dingen in huis gedaan en heel veel Netflix gekeken! Alles in huis is klaar voor de komst van de kleine, inclusief opgemaakt wiegje. Het ledikantje heb ik voor de gezelligheid ook opgemaakt, ondanks dat hij daar nog niet gaat slapen de eerste maanden. Bij de controle bij de verloskundige was alles weer dik in orde.
Week 5, ik dacht dat ik zou gaan bevallen
Week 5 van mijn verlof was de week waarin ik 38 weken zwanger was. Het was de week waarvan ik altijd heb gedacht dat ik zou gaan bevallen. Niets was minder waar. Er gebeurde helemaal niks, wat bevallen betreft dan… Ik ben die week doorgekomen met etentjes (ja, meerdere!), taart bakken (nóg meer eten!) en wandelen op Scheveningen. Een beetje teleurgesteld was ik wel, naarmate de week vorderde en ik niks voelde rommelen.
Week 6, wachten duurt lang
De afgelopen weken had ik aardig wat afspraken ingeplant, heb ik alles gewassen en gestreken voor de komst van de kleine, heb ik het huishouden goed bijgehouden en tussendoor zoveel mogelijk rust genomen. Dit is de eerste week van mijn verlof die tergend lang duurt, de dagen gaan maar niet voorbij. Niet zo gek, als je al 5 weken thuis zit van je werk en je al 5 weken hoopt dat de bevalling gaat beginnen zodat je spoedig je baby kan ontmoeten en vasthouden.
De baby is voor het eerst wat ingedaald. Een mijlpaaltje hoor, dat geeft je het idee dat je niet meer zo lang hoeft te wachten. Verder zag het er allemaal weer goed uit bij de controle door de verloskundige.
Om het wachten wat aangenamer te maken, probeer ik continu bezig te zijn. Ik dood de tijd met handletteren en bulletjournalen, maar Netflix draait ook nog steeds overuren.
Week 7, digitaal dagboek
Vanaf het moment dat ik verlof had, ben ik gaan vloggen. Niet om online te zetten, puur als dagboek voor mezelf, voor later. Deze week ben ik begonnen het videomateriaal om te zetten in een film, zodat ik het kan terugkijken na de bevalling.
Het is een discipline om elke dag de camera te pakken en iets te vertellen, maar het is een heel waardevol om op deze manier een soort dagboek bij te houden. Zodra je bevallen bent, kan je je al snel niks meer voorstellen bij de grootte van je buik. Als je jezelf hebt gefilmd, geeft dat toch een andere dementie dan foto’s.
Al die kleine stukjes film achter elkaar zetten, kost enorm veel tijd. Het is echter wel een heerlijk tijdverdrijf op het moment dat je verlof hebt en alleen bent (vrienden en familie zijn tenslotte gewoon aan het werk als jij verlof hebt).
Week 8, vorige week was ik uitgerekend
Deze week was een dieptepunt, tijdens mijn zwangerschap. Ik was op een punt gekomen waarvan ik nooit had verwacht dat ik zou komen: ik was het zwanger zijn zat! Na bijna 2 maanden thuis zitten, kon ik de zwangerschapskwaaltjes niet meer zo goed handelen en wilde ik alleen maar dat mijn kindje geboren zou zijn en in mijn armen zou liggen.
Gedurende mijn gehele zwangerschap was ik positief, maar op dit punt, het punt waarop ik 41 weken zwanger was, was het genoeg voor mij. Wachten duurt lang en als je in je hoofd heb gehaald dat je met 38 weken gaat bevallen en dat gebeurt niet, ja, dan is het een hele kluif om te wachten tot 41 weken zwangerschap.
Zwanger zonder partner
Wellicht is het zwangerschapsverlof wat zwaarder voor (bewust) alleenstaande moeders, dan voor vrouwen met een partner. Vrouwen met een partner hebben elke avond iemand om de dag mee door te nemen, de kletsen over de toekomst met de kleine en iemand om mee te fantaseren hoe je kindje eruit zal zien. Als (bewust) alleenstaande moeder heb je dat in veel mindere mate. Simpelweg omdat de mensen in je omgeving niet elke dag bij jou zijn en gewoon hun dagelijkse dingen moeten doen, zoals werken.
Deze laatste dagen doorkomen tot het moment suprême zijn gewoon even pittig en zwaar!
Maar als ik het kan, kan jij het ook! Als je even niet meer positief kunt zijn, zoek dan steun bij de mensen die dichtbij je staan; je moeder of je beste vriendin. Zeg dat je even je hart wilt luchten, zodat je daarna weer wat positiever kunt zijn.
Een zwangerschap is ontzettend mooi om mee te maken. Er zijn heel veel mooie momenten, maar uiteindelijk duurt het wachten toch een beetje lang. Het is niet erg om op dit punt je kindje te willen ontmoeten, het is logisch na 9 maanden (om over het voortraject nog maar te zwijgen…). Zoek steun, zoek afleiding en probeer tóch nog even te genieten van je kindje die je in je buik voelt schoppen. Deze magische tijd, maak je misschien maar één keer in je leven mee.
Wat heb jij allemaal gedaan tijdens je zwangerschapsverlof om de tijd door te komen? Had jij het aan het einde van je zwangerschapsverlof ook zwaar, was je het wachten zat?
