Toen ik wist dat ik in verwachting was, ben ik meteen gaan zoeken naar een mooi zwangerschapsdagboek. Ik wilde een boekje waarin ik elke week mijn gedachten kon opschrijven en beschrijven hoe ik me voelde. Bijna alle zwangerschapsdagboeken zijn gericht op vader en moeder. Logisch, want dat is hoe het normaal gesproken gaat.
Als je moeder wordt in je eentje heb je echter weinig aan deze pagina’s in een zwangerschapsdagboek. Voorgedrukte vragen over ‘vader’ kunnen confronterend zijn of gemengde gevoelens oproepen. Deze vragen kan je vaak niet beantwoorden, omdat je – afhankelijk van het type donor waarvoor je hebt gekozen – tot een bepaalde hoogte informatie krijgt over de donor.
Ik heb geen moeite met vragen over de vader van mijn kind, maar een zwangerschapsdagboek met witte pagina’s of half ingevulde bladzijdes? Daar word ik niet gelukkig van.
Ik wilde een mooi boekje voor mezelf, met handgeschreven herinneringen en genoeg ruimte voor foto’s.
Natuurlijk kan je de ruimte die in een zwangerschapsdagboek is gebruikt voor informatie over de vader, anders gebruiken. Je kan er foto’s overheen plakken, bijvoorbeeld van je zwangere buik, van een echo of random plaatjes met toepasselijke afbeeldingen en/of quotes. Maar wordt het boekje er mooier van? Dat lijkt me niet…
Hoe fijn is het om een zwangerschapsdagboek te hebben waarin er weinig (of niet) naar informatie over de vader gevraagd wordt? Dan hoef je namelijk niet moeilijk te doen met de voorgedrukte tekst in het boekje. Je hoeft die vragen dan niet onbeantwoord te laten, waardoor je witte passages hebt in je boekje. Of foto’s te plakken op plaatsen wat je boekje eigenlijk alleen maar rommelig maakt.
Als je het internet afstruint naar zwangerschapsdagboeken, dan is er genoeg aanbod. Dagboeken met printjes, zonder printjes, met veel vragen om te beantwoorden, zonder vragenlijstjes, met veel kleur, in zwart-wit, et cetera. Bij zwangerschapsdagboeken voor (bewust) alleenstaande moeders kom je van een koude kermis thuis…
Mijn zwangerschapsdagboek
Na een zoektocht in boekwinkels en op internet, heb ik uiteindelijk gekozen voor het Invulboek Zwangerschap Herinneringen van Sofie Lambrecht. Ik vond het zwart-witte thema een beetje saai, maar ik was voornemens dit zelf op te leuken met washitape, tekeningetjes en dergelijke. Hier heb ik mezelf alleen nooit toe kunnen zetten.
Wat ik wel heb gedaan is optimaal gebruik gemaakt van de lege linker pagina, bij elke week van de zwangerschap. Hier heb ik 1 of 2 foto’s in geplakt van mijn zwangere buik.
Een greep uit mijn zwangerschapsdagboek
Het is bijna op de kop af, dat ik een jaar geleden voor het laatst in mijn zwangerschapsdagboek heb geschreven. Ik ben benieuwd wat de meest opvallende en liefdevolle dingen zijn die erin staan. Lees je mee? Ik laat hierbij de zwangerschapskwaaltjes waarover ik heb geschreven, achterwege. Hierover heb ik een tijdje terug een heel artikel geschreven.
“Ik maak me geen zorgen over mijn zwangerschap.”
Dit schreef ik in week 6. En het klopt ook. Ik heb tijdens mijn hele zwangerschap het gevoel gehad dat het goed zat. Dat de baby gezond was, dat ik gezond was en dat het allemaal voorspoedig zou verlopen. Dit gevoel is ook werkelijkheid geworden, gelukkig.
“Al 3 kg aangekomen.”
In week 9. Nu ik weet dat ik uiteindelijk ruim 20 kg ben aangekomen tijdens mijn gehele zwangerschap, vind ik het niet raar dat ik met 9 weken al 3 kg was aangekomen. Op dat moment vond ik het echter wel flink wat voor de duur van mijn zwangerschap.
“Ik maak me minder zorgen over dingen op het werk.”
Met 16 weken had ik blijkbaar ineens het besef van wat me eigenlijk te wachten stond. En als het tot je door gaat dringen dat je een kindje krijgt, dan wordt alles er omheen vaak iets minder belangrijk.
“Ik heb (nog) geen last van zwangerschapsvlekken of een zwangerschapsstreep.”
Grappig om dit te lezen met 19 weken. Wanneer ik die zwangerschapsstreep wel heb gekregen is niet terug te lezen in mijn zwangerschapsdagboek, maar ik heb hem uiteindelijk wel gekregen. De meeste vrouwen krijgen hem óf boven de navel óf onder de navel. Bij mij liep hij over heel mijn buik. Of eigenlijk ‘loopt’, want nu een jaar later is hij nog steeds niet helemaal weg.
“Ik ben weer een beetje meer verliefd op je, zeker sinds je schopjes.”
Dit schreef ik met 20 weken zwangerschap, nadat ik de 20 weken echo had gehad en alles goed bleek te zijn en ik zijn hartje weer had horen kloppen. Achteraf heb ik met 14 weken zwangerschap al het eerste schopje gevoeld, al wist ik dat pas achteraf toen het vaker gebeurde.
“Vervelend als mensen ongevraagd hun hand op je buik leggen.”
Vanaf de eerste keer dat iemand dat deed, vond ik het al vervelend. Vooral bij collega’s en mensen die je maar vaag kent. Waarom zou je dat doen?! Als familie of vriendinnen dat doen, heb ik er geen problemen mee, maar zelfs zij vragen het eerst voordat ze het doen.
“Soms noem ik je al bij je naam.”
Dit schreef ik met 23 weken. Ik wist al voordat ik zwanger was, hoe ik mijn kindje zou noemen. Ik had zowel een jongensnaam, als een meisjesnaam. Leuk om te lezen dat ik hem wel eens bij zijn naam noemde voor de geboorte, want dat kan ik me niet herinneren.
Toen ik wist dat ik een jongetje kreeg, heb ik wel eventjes getwijfeld over de keuze voor de naam. Dan wordt het een beetje definitief voor je gevoel en dan wil je toch zeker weten dat je achteraf geen spijt krijgt van de naam die je je kindje hebt gegeven. Ik heb de naam in mijn eentje gekozen en nooit iemand verteld over de namen die ik mooi vond of uit welke namen ik ging kiezen.
“Mensen denken dat ik een tweeling krijg of over enkele weken al ga bevallen.”
Hier was ik pas 27 weken zwanger! Kan je nagaan hoe groot mijn buik er blijkbaar uit zag voor onbekenden, waardoor ze dit idee erbij hadden. Ik kan me wel herinneren dat vooral collega’s al vrij snel begonnen te vragen naar mijn verlof of opperden dat ik vast al op knappen stond. Dat van een tweeling was ik vergeten.
“Ik kan geen grote stukken meer lopen.”
Met 32 weken. Nu ik dit zo terug lees, denk ik alleen maar: is dat normaal?
“Ik ben natuurlijk gewoon heel nieuwsgierig naar jou en hoe je eruit ziet!”
Het ongeduld is toegeslagen. Las ik met 35 weken dat het me allemaal goed af ging, lees ik met 38 weken dat het ongeduld is toegeslagen.
Dit is trouwens niet de eerste keer dat ik schrijf hoe benieuwd ik ben hoe mijn kindje eruit zou zien. De eerste keer dat ik dat in mijn zwangerschapsdagboek schreef, was ik pas11 weken in verwachting.
“Eerst oneindig naar je kijken en knuffelen. Alleen maar liefde voor jou kleine uk.”
Dit schreef ik met 39 weken, over dat ik klaar ben voor de bevalling. Ik schreef er ook over dat mijn tante bij de bevalling is, dat ik alleen mijn vader, oom en nichtje ga bellen als de kleine geboren is en dat de rest later wel komt, omdat ik dus eerst oneindig naar hem ga kijken en met hem ga knuffelen. Dit is ook zeker zo gegaan. De eerste nacht heb ik heel de nacht naar hem liggen kijken en hooguit 2 uurtjes geslapen. Ik vond het zo onwerkelijk.
1 jaar later
Ik ben ontzettend blij dat ik een zwangerschapsdagboek heb bijgehouden, dat ik er zoveel in heb geschreven. Doordat ik hem volgeplakt heb met foto’s is het een heel persoonlijk boekje geworden. Ik heb er uiteindelijk niet alleen foto’s van mijn zwangere buik in geplakt, ook echofoto’s, een paar foto’s van de Gender Reveal Party, van de zwangerschapsfotoshoot en van de babyshower die ik heb gehad.
Het is echt een heel mooi boekje om te bewaren en er zo nu en dan eens bij te pakken om doorheen te bladeren en wat bladzijden in te lezen. Mocht ik ooit een tweede krijgen, dan ga ik zeker weer een zwangerschapsdagboek bijhouden! En naderhand ga ik ze natuurlijk vergelijken.
Heb jij een zwangerschapsdagboek bijgehouden? Zou je dat nu weer (niet) doen?
