Toen mijn zoontje een week of 5 oud was, constateerde de kinderarts dat hij verborgen reflux heeft en oververmoeid was. Dat hij oververmoeid was, was een gevolg van de klachten die verborgen reflux met zich mee bracht. Levi wilde niet in zijn wiegje liggen om zelfstandig te slapen. Hij wilde überhaupt niet liggen.
Liggen zorgde ervoor dat zijn voeding makkelijk terugstroomde vanuit zijn maagje naar zijn keel. Het maagzuur dat daarmee omhoog komt, zorgt op den duur voor keelpijn en een geïrriteerde slokdarm. Als ik hem neerlegde, begon hij meteen te huilen en te krijsen van de pijn.
Hoe ik het geleerd heb van de kraamhulp
Als Levi moest gaan slapen, legde ik hem op bed zoals ik geleerd had van de kraamhulp. Ik legde hem in bed met een kruik, stopte hem in, gaf hem een kusje, zei “Welterusten” en liep dan de kamer uit. In de kraamweek was dit meestal voldoende om hem in slaap te doen vallen.
Als hij ging huilen, dan liet ik hem soms even huilen. Hooguit 5 minuten, maar soms kon in het niet handelen en ging ik na enkele minuten al naar hem toe. Zolang ik dat niet elke keer deed, was het prima, aldus de kraamhulp.
Als Levi huilde, ging ik de slaapkamer binnen en troostte ik hem terwijl ik hem in zijn wiegje liet liggen. Als hij gekalmeerd was liep ik de slaapkamer uit om hem zelfstandig in slaap te laten vallen. Ging hij dan direct weer huilen, dan probeerde ik weer 5 minuten te wachten. Meestal was dit niet nodig, want dan viel hij uiteindelijk toch in slaap.
Huilde hij echter na 5 minuten nog steeds, dan haalde ik hem uit zijn wiegje. Liep ik een rondje (of meerdere) door het huis om hem te kalmeren en zachtjes een beetje in slaap te wiegen. Daarna legde ik hem weer in zijn bedje, stopte hem in, gaf hem een kusje, zei zachtjes “Welterusten” en liep dan de kamer uit.
Hoe het vooral niet moet
Ik wist niet dat Levi last had van verborgen reflux. Ik kon dat ook niet weten, want ik was er niet mee bekend. Daarnaast had ik niet door dat zijn voeding continu terug omhoog kwam, zodra ik hem neerlegde.
De kraamhulp was weg en het op bed leggen ging steeds moeizamer. Hij huilde steeds sneller zodra hij in bed lag en het huilen werd heviger, krachtiger. In het begin deed ik alles wat de kraamzorg mij geleerd had om hem te troosten, te kalmeren en zelfstandig te slapen. Helaas werkte dat steeds minder goed. Het troosten en kalmeren lukte soms nog wel. Hem in slaap krijgen bijna niet.
Als onervaren moeder ga je dan toch andere manieren verzinnen om je kindje te laten slapen.
Als het tijd was voor Levi om te gaan slapen, legde ik hem op bed zoals de kraamzorg mij had geleerd. Na 3 keer (of 4 keer, of 5 keer, of inmiddels 6 keer) dezelfde procedure te hebben gevolgd, zonder enig effect, haalde ik hem uiteindelijk dan toch weer uit bed. Want uiteindelijk raakte hij overstuur. Rond lopen in huis kalmeerde hem vaak wel. Als ik hem dan uiteindelijk stil had gekregen, ging ik met hem op de bank zitten. Meestal viel hij dan van vermoeidheid in slaap.
Zodra ik hem dan in zijn wiegje legde was hij weer wakker en begon hij weer te huilen. Dit probeer je meerdere keren per dag en elke dag opnieuw, maar als dat steeds niet werkt dan is het niet zo verleidelijk om dat de volgende dag weer te proberen.
Natuurlijk wilde ik uren met hem op schoot zitten, hij was zo klein en lief.
Ik kon uren naar hem kijken. Dit deed ik dan ook regelmatig, zeker als hij daarvoor een lange tijd had gehuild van de pijn. Toch hoort een pasgeboren baby ook gewoon zelfstandig te slapen. Met andere woorden: zelf in slaap kunnen vallen in een wiegje, zonder eerst in slaap te worden gewiegd en vervolgens ook wat uurtjes in het wiegje slapen. Behalve dat dat hoort, is het ook goed voor je kindje.
Het is echt heel fijn om hem zoveel dichtbij je te hebben, maar op een gegeven moment wil je toch ook even je handen vrij hebben. Ik ben maar alleen en er was niemand die het huishouden voor mij deed. Ik moest toch echt zelf aan de slag. En behalve dat – je wil ook even tijd voor jezelf. Al is het maar een half uurtje om je even te douchen en aan te kleden.
Om mijn handen vrij te maken en omdat je na een uur (of langer) last hebt van zware armen omdat je je kindje continu vast hebt, ben ik Levi in een draagzak gaan doen. Hij vond het meestal wel prima, lekker dicht tegen mama aan. Ik vond het ook wel fijn om mijn kindje zo dichtbij me te hebben.
Al was het nu meer uit nood, dan dat ik hem nou zo ontzettend graag op deze manier bij me wilde dragen.
In de draagzak viel Levi regelmatig in slaap. Dan deed ik even wat in huis of kon ik eindelijk even lunchen. Meerdere malen heb ik hem slapend uit de draagzak gehaald en op bed gelegd. Negen van de tien keer werd hij daar meteen wakker van en begon hij te huilen. Heel soms sliep hij dan wel 20 tot 30 minuten voordat hij weer wakker werd.
Uren slapen deed Levi dus al lang niet meer toen hij 5 weken was. De enkele uurtjes die hij maakte waren veelal op schoot of in de draagzak. Doordat ik hem uiteindelijk structureel andere oplossingen had geboden dan zelfstandig te slapen, was hij verleerd hoe hij zelf in slaap moest vallen en sliep hij voornamelijk op de arm en in de draagzak.
Hulp van een kinderarts
Na het eerste bezoek aan de kinderarts, zijn we gaan werken aan de verborgen reflux. Door verschillende maatregelen werd zijn keelpijn minder en begon zijn slokdarm te herstellen, waardoor hij iets minder vaak huilde. Wil je hier meer over weten, klik dan even door naar dit artikel.
Het huilen was volgens de kinderarts niet alleen vanwege de pijn maar ook vanwege het gebrek aan slaap. Na het tweede bezoek aan de kinderarts, moest ik direct aan de slag om Levi te leren zelfstandig te slapen. Hiervoor moest ik een nieuw riedeltje verzinnen dat bij mij paste en vooral blijven doorzetten als het niet meteen werkte.
Om snel resultaat te boeken en vooral voor het welzijn van Levi, adviseerde de kinderarts mij om ons 2 weken lang “op te sluiten in huis”. Deze 2 weken had Levi minimaal nodig om:
- Te leren zelfstandig in slaap te vallen
- Te leren slapen in zijn wiegje
- Tot rust te komen en niet meer oververmoeid te zijn
Ik wilde niets liever dan een blije, gezonde baby en volgde het advies direct op. Afspraken die al stonden, heb ik afgezegd en nieuwe afspraken plande ik na die 2 weken in.
Riedeltje
Een riedeltje gebruiken voor het naar bed brengen van je baby. Goed advies, maar ik had geen idee. Het klonk zo serieus en moeilijk. Via Google kwam ik het woord hier en daar wel tegen, maar overal waar het een beetje beschreven stond, ging het over kinderen van een jaar of 3, 4 en ouder. Dan wordt er gesproken over douchen en omkleden, tanden poetsen, verhaaltje voorlezen en dan gaan slapen. Hartstikke leuk, maar mijn baby was pas 6 weken oud, kan zichzelf niet omkleden en heeft nog geen tanden. Daarnaast moest het een riedeltje zijn die ik meerdere malen per dag kon toepassen, niet één die alleen voor ’s avonds kon gelden.
Ik dacht er natuurlijk weer veel te moeilijk over! Ik nam één van de beschreven riedeltjes en paste deze aan naar de leeftijd van mijn kindje en de situatie. Er vast meer moeders (in spé) die net als ik soms te moeilijk over dingen denken. Voor deze en alle andere moeders (in spé) die een leidraad kunnen gebruiken voor een vast riedeltje voor een jonge baby, deel ik met je:
- Luier verschonen
- In zijn wiegje leggen en toedekken
- Aaien over zijn bolletje en/of wangetje
- Muziekje aan (ik heb hiervoor een trekpop van Little Dutch)
- Kusje geven
- Welterusten zeggen
- Weglopen
- “Slaap lekker”
- Deur dicht doen
Leren zelfstandig slapen
Met het advies van de kinderarts en een zelf verzonnen riedeltje, ben ik toen aan de slag gegaan om Levi te leren zelfstandig te slapen. Toen ik terug was van de kinderarts ben ik er meteen mee begonnen.
Als het bedtijd was voor Levi, voerde ik het riedeltje uit. Ik had hem neergelegd en hij begon meteen te huilen. Na 5 minuten ging ik de slaapkamer binnen zonder iets te zeggen. Dan aaide ik hem over zijn bolletje om hem te kalmeren. Als hij dan rustig was, liep ik weg zonder iets te zeggen en deed ik de deur weer dicht.
Als Levi dan weer begon te huilen, dan ging ik na 5 tot 10 minuten de slaapkamer binnen zonder iets te zeggen. Weer over zijn bolletje aaien en kalmeren. Weglopen en deur achter je dicht trekken.
Weer een huilende baby?
Proberen 10 minuten te wachten en daarna de slaapkamer weer binnen gaan om hem over zijn bolletje te aaien totdat hij rustig is. Dit allemaal zonder te praten.
Sliep hij dan na 10 tot 15 minuten nog niet, dan haalde ik hem uit bed en praatte ik lief tegen hem. Ik ijsbeerde een beetje in de slaapkamer en wiegde hem totdat hij gekalmeerd was. Daarna deed ik weer het riedeltje, maar dan zonder het verschonen van de luier.
Het resultaat na één week
Na een kleine week merkte ik dat mijn aanpak een beetje zijn vruchten begon af te werpen. Bij het ene slaapje ging het beter dan het andere slaapje. En de ene dag kon ik hem langer laten huilen, dan de andere dag. Al met al begon hij weer een beetje te leren hoe het moest om zelfstandig in slaap te vallen. Ik vertelde dit een week later aan de kinderarts en ze zei dat ik goed bezig was.
De arts zei dat er in korte tijd al twee keer een grote verandering was geweest voor Levi. Eerst voor de verborgen reflux en daarna het toepassen van een riedeltje en een nieuwe methode om hem te leren zelfstandig te slapen. Maar nu hij aan deze twee veranderingen gewend was, konden we nog meer gaan veranderen.
Ik moest hem gaan inbakeren om hem meer geborgenheid te bieden, tijdens het slapen.
Hierdoor zou hij wellicht ook sneller in slaap vallen, waardoor ik minder vaak naar hem toe moest om hem te kalmeren. Daarnaast moest ik heel goed naar Levi kijken en hem meteen op bed leggen zodra hij uitte dat hij moe was. Dit doen baby’s onder andere door in de oogjes te wrijven, te geeuwen en/of op de vingers te sabbelen.
Thuis heb ik meteen een inbakerslaapzak gekocht. Na wat zoeken en lezen op internet, heb ik gekozen voor de Puckababy Piep. Het riedeltje heb ik daarmee iets uitgebreid. Na het verschonen van de luier, deed ik Levi zijn Puckababy aan, legde hem in zijn wiegje en dekte hem alleen nog toe als het nodig was. Dit is afhankelijk van de temperatuur in de slaapkamer waar je kindje ligt. Daarna paste ik de rest van het riedeltje toe.
Het inbakeren heeft Levi inderdaad de geborgenheid gegeven die hij miste om sneller in slaap te kunnen vallen. De eerste 2 dagen moest hij er een beetje aan wennen. Het was alsof hij zich eraan over moest geven, maar daarna vond hij het heerlijk om in de Puckababy te slapen.
Het resultaat na 2 weken zelfstandig slapen
Inmiddels zat ik al 2 weken thuis, was ik geen dag de deur uit gegaan en had ik vrijwel geen visite gehad. Maar dat was het allemaal waard! De progressie die Levi heeft doorgemaakt die 2 weken is enorm. Hij had weinig last van de verborgen reflux, de keelpijn door de reflux leek weg te zijn, in kon hem neerleggen in de box, hij sliep in zijn wiegje en als hij moest gaan slapen, hoefde ik hooguit nog één keer terug om hem te troosten.
Ik ben zo blij dat ik hem die weken de tijd heb gegund om bij komen van de vermoeidheid. Blij dat hij weer de gelukkige, tevreden baby is, zoals in het begin. En blij dat ik hem heb geleerd zelfstandig te slapen, want daar heb ik tot de dag van vandaag nog profijt van!
Heeft jou baby moeite gehad met slapen? Wat heb je daarvoor gedaan of juist moeten laten?
