Je zal het niet geloven, maar tot ik een jaar of 21 was, heb ik nooit geen kinderen gewild en dus ook nooit aan bewust alleenstaande moederschap gedacht.
Vroeger moest ik er echt niet aan denken om elke dag een huilend kind om me heen te hebben. Want dat is hoe ik het hebben van kinderen zag. In mijn familie werd ik er wel eens mee geplaagd. Mijn tante zei bijvoorbeeld altijd: “Wacht maar tot je ouder bent”. Ik ging er dan altijd heel serieus op in en legde haar dan haarfijn uit waarom ik geen kinderen wilde.
Zo zie je maar: je verleden zegt niets over je toekomst!
Mijn kinderwens is ontstaan tijdens mijn relatie van 4,5 jaar. Ik was 22 jaar toen ik hem leerde kennen. Een half jaar laten kregen we een relatie en binnen een jaar woonden we samen.
Ik was een jaar of 25 toen het begon te kriebelen. Mijn toenmalige vriend zag ik als een geschikte vader voor mijn kinderen en we hadden in mijn ogen alles voor elkaar. Ik was toe aan de volgende stap. Helaas was ik de enige van ons tweeën die daar aan toe was. Ik heb altijd gedacht dat als ik hem de tijd zou geven, dat hij er vanzelf ook klaar voor zou zijn. Uiteindelijk bleek het alleen mijn droom om een kindje te krijgen. We gingen uit elkaar en ik moest mijn droom op de lange baan schuiven…
De jaren die daarop volgden had ik af en aan periodes waarin ik aan het daten was, maar dat liep allemaal op niks uit. Toch heb ik toen nooit aan bewust alleenstaand moederschap gedacht. Ik had er altijd vertrouwen in dat ik voor mijn 30e wel iemand tegen zou komen, waarmee ik uiteindelijk zou trouwen en kinderen mee zou krijgen.
Op mijn 28e leek dat idee uit te komen. Via-via ontmoette ik een jongen, waar ik uiteindelijk een intense relatie mee kreeg. Binnen enkele maanden woonden we samen in mijn huis. Deze hadden we binnen een half jaar verkocht en tegelijkertijd kochten we samen een nieuw huis.
Een eengezinswoning, want we wilden niet te lang wachten met kinderen.
Zo heftig als de relatie begon, zo heftig verbraken we de relatie 2 jaar later. Ik vond het verschrikkelijk. Ik dacht écht dat hij degene zou zijn met wie ik voor altijd samen zou blijven en dat hij de vader van mijn kinderen zou worden.
Toen we een punt achter deze relatie zetten, riep ik al 5 jaar dat ik voor mijn 30e moeder wilde worden van mijn eerste kindje. Mijn kinderwens was door de jaren heen gegroeid, ondanks dat ik niet altijd een partner had de afgelopen 5 jaar.
Daar zat ik dan op de bank, in het huis van mijn ex-vriend en mij. Ik was 30 jaar, geen moeder, alleenstaand en ik moest opzoek naar een eigen woning. Gelukkig presteerde ik op mijn werk boven verwachting en men zag dat ik de potentie had om door te groeien naar een hogere functie. Careerwise ging het dus super goed.
Een nieuw doel
Ik overdacht mijn leven en bedacht me wat ik het liefste zou willen. Ik wilde mezelf een doel stellen. Een doel dat zou bijdragen aan mijn persoonlijke geluk. Iets om naartoe te werken, iets om me op te focussen. In mijn optiek konden dat twee dingen zijn: een volgende stap in mijn carrière of moeder worden. Dit was de eerste keer dat ik dacht aan bewust alleenstaand moederschap.
Te lang wilde ik alles: een partner, een eengezinswoning, een kindje en een goede baan. Het werken aan al deze doelen tegelijk had mij uiteindelijk op het punt gebracht waarop ik nu zat… Tijd voor verandering dus!
Mijn kinderwens was door de jaren heen ontzettend gegroeid. Ik zei altijd dat de term ‘rammelende eierstokken’ onzin was, maar ik begon daar wel een beetje last van te krijgen als ik eerlijk ben. Niet dat ik al in babywinkels kwam om babykleertjes te kopen of dat ik online zocht naar informatie over zwanger zijn, moeder worden en baby’s. Zover was het bij mij gelukkig nog lang niet!
Wel was er een heel sterk gevoel in mij dat ik er aan toe was om moeder te worden. Ik wilde het heel graag en ik wist zeker dat een kindje mij heel gelukkig zou maken als aanvulling op mijn huidige leven. Het zou mij zelfs gelukkiger maken, dan wanneer ik als Accountmanager zou gaan werken. Dat was de volgende stap in mijn carrière. Hoe ik wist dat dit mij gelukkiger zou maken?
Het was een gevoel. Meer kan ik er niet van maken.
Maar moeder worden dus. Leuk (en dat is een understatement), maar hoe doe je dat zonder partner? Wat kost dat? Wíl je wel moeder worden zonder partner? Hoe gaat je leven eruit zien als alleenstaande moeder?
Dit waren nog maar enkele vragen die in me op kwamen toen ik constateerde dat ik liever moeder wilde worden, dan een volgende stap in mijn carrière zetten. Als ik daadwerkelijk zou kiezen voor het bewust alleenstaande moederschap, dan moest ik dat wel volledig kunnen verantwoorden van mezelf. Met andere woorden: het moest een weloverwogen en doordachte keuze zijn, waarbij ik een aantal belangrijke zaken voor mezelf op een rijtje moest hebben.
Waar ik geen rekening mee hoefde te houden
Gelukkig was mijn gezondheid niet één van de dingen die ik mee hoefde te nemen in mijn overweging. Ik ben kerngezond en er zijn geen erfelijke ziektes in mijn familie die ik zou kunnen overdragen, als ik zwanger zou worden.
Welke dingen ik wél op een rijtje wilde zetten voor mezelf, voordat ik besloot voor het bewust alleenstaande moederschap te kiezen? Dat lees je volgende week op mijn blog. Hopelijk tot dan!
Hoe lang heb jij de tijd genomen om na te denken of je aan kinderen zou beginnen? Welke punten heb jij in overweging genomen om tot een beslissing te komen?
