Eerder heb ik al eens verteld dat niet iedereen meteen enthousiast was, toen ik vertelde dat ik een bewust alleenstaande moeder wilde worden. Ondanks de wisselende reacties ben ik toen tóch het traject in gegaan. Diep ik mijn hart wist ik dat dit mij gelukkig zou maken. En alsof het zo had moeten zijn, was het erg snel raak. Vier maanden na de eerste poging was ik zwanger. Ik kon mijn geluk niet op; mijn droom ging werkelijkheid worden!
Via Whatsapp
De eerste die ik vertelde dat ik zwanger was, was de donor. Voor mij was dit vanzelfsprekend. Elke maand hield ik hem op de hoogte of het wel of niet gelukt was, dus ook in dit geval.
Op zaterdagochtend, nog geen uur na de test, stuurde ik hem een berichtje via Whatsapp. Niet de meest chique manier om te vertellen dat je zwanger bent, dat realiseer ik me heel goed. Al heb ik nooit het idee gehad dat hij het beter had gevonden als ik hem daarover had gebeld.
De donor was blij voor mij, blij dat het gelukt was mijn droom te verwezenlijken. En hij vond het een eer dat ik het hem als eerste verteld heb. Leuk. Sindsdien heb ik hem zeker één keer per maand op de hoogte gehouden van de zwangerschap.
Met een foto van de zwangerschapstest
Een vriendin die heel erg betrokken was bij het traject, heb ik het als tweede verteld. Ik had een foto gemaakt van de positieve zwangerschapstest. Ik liep bij haar langs op kantoor en we maakten een kletspraatje.
Op een gegeven moment pakte ik mijn mobiel en toverde de foto van de test tevoorschijn. Ik liet hem haar zien en zei: “Ik weet niet of de uitslag goed is hoor?!”. Ze antwoordde heel serieus: “Natuurlijk is de uitslag goed. Dat is een duidelijke plus, dat zie je toch?!” Ik schoot in de lach en meteen had ze door dat ik haar een beetje plaagde. Ze omhelsde me en feliciteerde me.
Met een foto voor in mijn zwangerschapsdagboek
Nog geen twee weken na de positieve zwangerschapstest, was ik bij een vriendin op visite. Op een gegeven moment voelde ik dat dit het juiste moment was om haar te vertellen dat ik in verwachting was. Ondanks dat ik mezelf had voorgenomen te wachten totdat ik 12 weken zwanger was, wilde ik het haar toch vertellen. Waarschijnlijk had dat te maken met de steun die ze mij heeft gegeven, toen ik een miskraam heb gehad.
Ik pakte een foto erbij waar ik op stond met een blote buik, wijzend naar die blote buik. Die foto had ik gemaakt voor in mijn zwangerschapsdagboek. Ik vond het een beetje een rare foto omdat er natuurlijk nog helemaal niks te zien was.
Dat was ook de reden dat ik haar vroeg, of ze ooit zo’n awkward foto als deze had gemaakt. Ze bekeek de foto en keek mij met een serieus gezicht aan: “Nee, zeker niet. Hoezo?”. Het kwartje viel nog niet, terwijl ik een binnenpretje had. “Nou ja, het is wel apart om jezelf zo op te foto te zetten toch?” vroeg ik nog een keer.
Ik zag verheldering in haar blik tevoorschijn komen. Het kwartje was gevallen.
“Nee, is het echt?” vroeg ze vol verwachting. Ik knikte. Waarschijnlijk had ze niet verwacht dat het zo snel gelukt was en vroeg daarom nogmaals of het echt waar was, wat ik haar probeerde duidelijk te maken. Ik had een glimlach van oor tot oor en vertelde trots dat ik in verwachting was. Ze sprong op uit haar stoel en omhelsde me. Ze was ontzettend blij en wilde meteen van alles weten.
Achteraf ben ik heel blij dat ik het haar in zo’n vroeg stadium al verteld heb. Dan loop je niet alleen rond met zo’n geheim en heb je iemand waarmee je erover kunt praten. Ik kon haar ook allerlei vragen stellen, want ze is zelf ook moeder.
Als het geraden wordt…
Ik was pas drie weken in verwachting, toen ik met een vriendin uit eten ging. We hadden een externe meeting gehad in het zuiden van het land en hadden afgesproken om daarna nog een hapje te gaan eten. Normaal gesproken kijk ik zo min mogelijk op mijn telefoon als ik in gezelschap ben, maar dit keer had ik mijn mobiel hard nodig. Ik moest namelijk controleren wat ik wel en niet mocht eten. Omdat ik nog niet zo lang zwanger was, wist ik dat nog niet precies en ik wilde het koste wat kost goed doen.
Ik wilde een gerecht bestellen, waarvan ik dacht dat ik het mocht. Toch moest ik nog iets vragen over de bereiding. De ober gaf niet alleen antwoord op mijn vraag, maar begon door te vragen over mijn vermeende allergie. Ik gaf zo resoluut mogelijk antwoord en probeerde het te bagatelliseren in de hoop dat de ober zou stoppen met vragen stellen.
Toen de ober weg was dacht ik dat het “gevaar” geweken was, maar niets was minder waar. Mijn vriendin keek me met een grote glimlach aan en vroeg: “Het is zo he?!” Ik kon mijn lach niet onderdrukken en ik gaf toe dat het me niet te doen was om mijn allergie voor bepaald voedsel, maar dat ik in verwachting was. Ze hief meteen het glas en zei: “Gefeliciteerd! Daar gaan we op proosten!”
Omdat ik pas zo kort zwanger was en zij, naast een vriendin ook een collega is, heb ik haar op haar hart moeten drukken dat ze het nog verborgen zou houden voor iedereen. Niets is namelijk erger dan dat je leidinggevende via-via hoort dat je zwanger bent, lijkt mij.
Met behulp van een rompertje
Mijn nichtje en ik gaan way back en hebben door de jaren een hele sterke band opgebouwd. Ze is als een zusje voor me. We schelen 10 jaar, maar door haar wijsheid merk ik meestal niks van het leeftijdsverschil en kunnen we overal over praten.
Qua kleding doe ik altijd maar wat en hoop ik daarmee dat ik goed voor de dag kom. Mijn nichtje heeft een andere kledingstijl als ik, maar weet heel goed dingen te combineren. Elke keer dat ik twijfel over een outfit, contact ik haar om te vragen naar haar mening.
Ze was bij mij op visite en zaten na het avondeten gezellig met een kopje thee op de bank. Op een gegeven moment zei ik tegen haar dat ik een nieuw kledingstuk had gekocht, waar ik advies over nodig had. Ik wist zogenaamd niet hoe ik het moest combineren. Ik liet haar op de bank achter en liep naar mijn kledingkast, zodat het niet zou opvallen dat er iets anders te gebeuren stond.
Eerder die week had ik een rompertje gekocht en er met een textielstift mijn uitgerekende datum op geschreven. Ik liep terug naar de woonkamer en hield het rompertje achter mijn rug. Ik stond naast haar en drukte het rompertje in haar handen: “Dit is het.”
Ze keek me vragend aan: “Echt waar?” Vol trots glimlachte ik. Ze sprong van de bank en viel me met tranen in haar ogen, in de armen. Ze vond het zo ontzettend leuk! En nog steeds. Ze is als een tante voor Levi. Zo leuk om te zien!
Met een echofoto
Mijn oom en tante waren bij mij op de koffie, toen ik hen wat foto’s wilde laten zien. Het waren allerlei foto’s van het afgelopen jaar. Niet alleen foto’s van mij met hun en hun kinderen, maar er zat ook een echofoto tussen. Ik zei nog tegen ze: “Wel tegelijkertijd naar de foto’s kijken hé, want er zitten hele grappige tussen.”
Mijn oom was aan het dollen en bladerde het stapeltje snel door om mijn tante plagen. Onder het mom van, dat heeft hij ze al gezien. Ik probeerde hem nog tegen te houden, maar het lukt niet. Hij zag de echofoto ertussen zitten, keek mij een beetje geschrokken aan en gaf het stapeltje toen snel aan mijn tante.
Mijn tante had de afwijkende foto voorbij zien schuiven en bladerde snel door het stapeltje heen om de desbetreffende foto op te zoeken. Ze bekeek de foto en wist niks uit te brengen. Ze was overdonderd. Waarschijnlijk door de snelheid waarmee het gelukt was. Ik werd gefeliciteerd en ze waren ontzettend blij.
Leuk verzonnen dit idee, maar blijkbaar niet geschikt om het op deze manier aan meerdere mensen tegelijk te vertellen, haha.
Vertel het met chocolade
Het was half december. Mijn vader was bij mij op visite en we zaten net aan een kop koffie. Ik haalde een cadeautje tevoorschijn en zei dat dit cadeau wel toepasselijk was, zo bij de koffie. Hij glimlachte en zei dat ik hem helemaal geen cadeautjes hoefde te geven. Ik grapte: “Maar het is van Sinterklaas.”
“Maar ik geloof niet meer in Sinterklaas.” zei hij serieus. Ik haalde mijn schouders op. Hij pakte het uit en legde de 3 chocoladeletters op een rijtje; de O, de P en de A. Hij keek me met grote ogen aan: “Dus je bent zwanger?”
“Ja, dat klopt!” zei ik opgetogen. Hij was heel blij om weer opa te worden.
Alle andere mensen uit mijn omgeving heb ik het gewoon face-to-face verteld, nadat ik de 12 weken gepasseerd was. Ik vond het leuk om dit mooie nieuws op een speciale manier te brengen. Bewust heb ik ervoor gekozen om het nieuws te vertellen in kleine groepjes, zodat ik de pure reactie van de mensen kon meemaken. Al lijkt het mij ook heel leuk om een groepsfoto te maken en dan te zeggen: “Say: cheese” en daarna “Say: Wendy is zwanger!” maar goed, die houd ik in mijn achterhoofd. Mocht ik ooit een tweede krijgen…
Op welke (ludieke) manier(en) heb jij verteld aan je omgeving, dat je in verwachting was/bent? Zou je dat nu weer zo doen?
