Voordat ik wist dat Levi verborgen reflux heeft…
Toen Levi 2 weken oud was, kreeg hij steeds vaker last van huilbuien. Het ritme dat ik had opgebouwd met de kraamhulp – luier verschonen, eten, spelen, slapen – werd steeds moeilijker te hanteren. Zijn luier verschonen en daarna voeden was niet zo’n probleem. Ook even “spelen” na het eten lukte vaak nog wel. Na zijn voeding was hij meestal een gelukkig kind. Het slapen werd echter een probleem.
Steeds vaker raakte Levi overstuur op het moment dat ik hem op bed legde. Zodra hij in bed lag, begon hij te huilen. In het begin kon ik hem nog makkelijk troosten, waarna ik hem weg kon leggen om te gaan slapen.
Naar mate hij ouder werd, werden zijn huilbuien langer. Hem in zijn bed troosten, zodat hij daarna meteen in slaap kon vallen was er niet meer bij. Hem oppakken om te troosten wilde nog wel eens helpen, maar ook dat accepteerde hij steeds minder vaak.
Inmiddels was Levi 3 weken oud.
Het contrast met de eerste week was enorm. Het leek een heel ander kind; zo tevreden en makkelijk als hij in het begin was, zo verdrietig en lastig was hij nu. Af en toe had hij er dagen tussen zitten waarbij hij voorbeeldig was. Het voelde alsof ik op die dagen weer even voor hetzelfde kindje aan het zorgen was, als waar ik de eerste week voor zorgde.
Nu was Levi 4 weken en heel eerlijk? Het was vreselijk! Hij huilde meestal nog maar 2 keer per dag, maar als hij huilde, dan huilde hij zeker vier uur achter elkaar. Non stop. Wat ik ook probeerde, hij was ontroostbaar. En als ik hem dan wel had getroost waardoor hij even niet huilde, dan begon hij weer te huilen zodra ik hem neerlegde. En dat terwijl ik hem alleen maar even wilde neerleggen om wat te eten te maken of omdat ik wilde gaan douchen…
Langzaamaan begon ik steeds somberder te worden. Opstaan kostte me steeds meer moeite en mijn positiviteit werd met de dag minder. Ik kon steeds minder goed voor mezelf zorgen; ik at onregelmatig en weinig omdat ik hem altijd vast moest houden. Ik sliep alleen ’s nachts twee keer 3 uur en overdag had ik totaal geen ritme. Douchen en aankleden deed ik wanneer hij even sliep, maar meestal als hij lag te huilen in de box. Het huishouden deed ik met Levi in een draagzak, voor zover dat mogelijk was.
Mijn gevoel was heel dubbel.
Enerzijds was ik dolgelukkig. Het moeder zijn vond ik fantastisch, ik vond het leuk om voor Levi te zorgen en dat voelde totaal niet als een last of iets dergelijks. De bevalling was me meegevallen en ik had een ontzettend mooi kindje in mijn leven waar ik enorm veel van hield. Anderzijds vond ik het ontzettend zwaar. De zorg voor Levi werd met de week zwaarder. Misschien ook niet zo gek, ik zorgde in mijn eentje voor een huilbaby. Dat was mijn grootste angst geweest tijdens mijn zwangerschap, dat ik een huilbaby zou krijgen. Ik wist namelijk niet of ik het wel zou redden om in mijn eentje te zorgen voor een huilbaby.
Dit was wat ik zo lang, zo graag had gewild: moeder worden. En nu was het zover en had ik kindje dat alles behalve gelukkig was. Want waarom huilde hij anders zoveel? Het huilen was hartverscheurend, het ging vaak door merg en been. Iets in mij zei dat hij ergens last van had, dat hij pijn had.
De eerste week huilde hij ook wel eens. Dat leek te duiden op darmkrampjes, maar die gedachten moest ik op een gegeven moment loslaten omdat hij steeds vaker huilde. Een gewone huilbaby was hij niet. Behalve dat dat een gevoel was, merkte ik het ook aan de manier van huilen. Het was vaak krijsen wat hij deed, écht alsof hij pijn had. Toen ik dat besefte, heb ik mijn negativiteit opzij gezet en werd ik strijdlustig.
Er moest een verklaring zijn voor zijn verdriet!
Ik ben gaan analyseren wanneer Levi huilde. Ik heb een dagboek bijgehouden waarin ik opschreef wanneer hij huilde, hoe lang en hoe intens. Misschien was Levi helemaal geen huilbaby en huilde hij helemaal niet zoveel als dat ik ervoer. Er was mij namelijk zo vaak gezegd dat “baby’s nou eenmaal vaak huilen”. Maar ja, wat is ‘vaak’?
Na een paar dagen werd mij duidelijk hoe erg het was. Ik had het niet overdreven of verkeerd aangevoeld. Hij huilde écht heel vaak. Of eigenlijk niet ‘vaak’, maar heel lang. Dat hij overdag een uurtje sliep was alleen maar omdat hij uitgeput was van het vele huilen. En dat hij ’s nachts goed sliep was om dezelfde reden.
Dat hij ’s nachts goed sliep, heeft mij op de been gehouden. Ik raakte langzaam uitgeput door de situatie en omdat ik alles alleen moest doen. Gelukkig kon ik ’s nachts drie keer 3 uur achter elkaar slapen (ja, ik ging super vroeg naar bed).
Ik was dan redelijk uitgerust, waardoor ik niet nóg depressiever raakte.
Nadat ik het gedrag van Levi heb geanalyseerd en voor mezelf duidelijk was dat ik het niet overdreef, heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts. Levi is toen uitgebreid gecontroleerd, maar hij kon geen diagnose stellen. En natuurlijk lag Levi het grootste gedeelte van de tijd bij de huisarts te slapen, waar hij normaal gesproken de boel bij elkaar krijste en huilde…
We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis. Een kinderarts moest hem zien om een diagnose te stellen. Gezien mijn situatie – een (bewust) alleenstaande moeder met een baby die al 3 weken non stop huilt – heeft de huisarts ervoor gezorgd dat we versneld terecht konden. Op maandagmiddag zaten we bij de huisarts en 2 dagen later bij de kinderarts in het ziekenhuis. Zo snel kan het gaan…
Diagnose
Ik vertelde de kinderarts waar Levi last van had en dat er iets moest gebeuren, omdat ik het niet veel langer meer vol kon houden om in mijn eentje voor hem te zorgen, op de manier waarop het nu ging. Ze stelde allerlei vragen over de thuissituatie, hoe ik dingen aanpakte, wat het gedrag van Levi was en hoe ik daarop reageerde.
Het was een hele vriendelijke, begripvolle arts en heel lief voor Levi. Ze heeft hem onderzocht en hem uiteindelijk de diagnose ‘verborgen reflux’ gegeven. De volgende symptomen die Levi had, verbond zij aan die diagnose:
- Vaak de hik
- Zuur ruiken uit de mond
- Niet willen liggen
- Ontroostbaar huilen zonder duidelijke oorzaak
Blijkbaar stroomde elke voeding die Levi gedronken had, vanuit zijn maagje terug naar zijn keel. In plaats van het uit te spugen, zakte de voeding daarna weer terug naar zijn maag. Omdat dit al een paar weken het geval was, was zijn slokdarm geïrriteerd geraakt door het maagzuur. Dat was ook de reden waarom hij zoveel huilde. Zijn slokdarm deed pijn bij alles wat hij doorslikte.
Omdat Levi al een tijdje last had van klachten, zonder dat er iets aan gedaan werd, was Levi oververmoeid geraakt. Doordat hij zo vaak huilde en ik hem troostte terwijl hij bij mij op de arm lag, viel hij meestal in mijn armen in slaap. Als hij dan sliep, legde ik hem in bed. Hierdoor was hij verleerd hoe hij zelfstandig in slaap kon vallen.
Behandeling
De kinderarts heeft advies gegeven wat ik allemaal kon doen om ervoor te zorgen dat hij minder last zou hebben van de verborgen reflux.
Zijn voeding moest ik verdikken met Johannesbroodpitmeel. Dit wordt ook gebruikt bij kinderen met (zichtbare) reflux. Als je de voeding indikt, stroomt deze minder snel terug vanuit de maag naar de keel.
Het hoofdeind van zijn wiegje en box moest ik omhoog zetten. Dit deed ik door een opgerolde handdoek onder zijn matras te leggen, bij het hoofdeind. Zijn hoofdje ligt daardoor hoger dan de rest van zijn lichaam, waardoor de voeding minder snel terugstroomt vanuit zijn maag.
Ook het hoofdeind van zijn aankleedkussen had ik verhoogd. Een handdoek was hiervoor te dik, dus ik gebruikte een opgerolde hydrofiele doek.
Een andere manier om meubels schuin te zetten voor baby’s met verborgen reflux, is de poten op blokken hout te zetten. Zorg er dan wel voor dat het meubel stevig staat; veiligheid voor alles.
Omdat de slokdarm van Levi was aangetast, moesten we ervoor zorgen dat deze tot rust kon komen. Bovenstaande maatregelen waren hiervoor niet voldoende. Levi kreeg medicatie voorgeschreven, dat ervoor zou zorgen dat zijn maagzuur minder zuur zou worden. Als zijn voeding dan terug zou stromen vanuit zijn maag naar zijn keel, dan zou hij daar minder last van ondervinden en zou zijn slokdarm niet opnieuw geïrriteerd raken als deze eenmaal weer was herstelt. Al snel zat hij op de hoogst mogelijke dosering. De lagere dosering was onvoldoende.
Om te zorgen dat Levi weer uitgerust was, heb ik hem moeten leren slapen. Hierover schrijf ik binnenkort een apart artikel.
Herstellen
Alle adviezen voor de verborgen reflux en de vermoeidheid heb ik trouw opgevolgd. Ik wilde niets liever, dan dat mijn lieve kleine uk zou herstellen, geen pijn meer had en weer de blije baby was, die hij de eerste week ook was geweest. Alles en iedereen moest hiervoor wijken.
Ondertussen liep ik op mijn tandvlees. De adviezen die ik had meegekregen en de medicatie zouden niet direct helpen. Dat was mij duidelijk verteld. De wetenschap dat het vanaf nu alleen maar beter zou gaan worden, hield mij op de been.
Levi kwam onder wekelijkse controle te staan en ook mijn ‘staat van zijn’ werd volledig geanalyseerd tijdens de bezoeken aan de kinderarts. Ouders met huilbaby’s hebben het zwaar en ik zou niet de eerste moeder zijn die in een vlaag van verstandsverbijstering haar kind iets te hard zou aanpakken, om het te laten stoppen met huilen. Zo verklaarde de kinderarts haar vragen naar mijn omgang met Levi.
Gelukkig heb ik mezelf altijd in de hand kunnen houden en vond ik het eerder zielig voor mijn kindje dat hij zo’n pijn leek te hebben, dan dat ik het hem zou aanrekenen dat hij zoveel huilde waardoor ik hem pijn zou doen.
Het heeft zeker een week geduurd voordat het wat beter ging met Levi. Dat klinkt misschien kort, maar met een huilbaby is een week voor je gevoel echt oneindig lang. De medicatie om zijn maagzuur minder zuur te maken sloeg aan en zijn slokdarm kon gaan herstellen. Na 6 weken had Levi weer de regelmaat, zoals tijdens de kraamweek. Hij was weer gelukkig en huilde alleen als hij een schone luier wilde, honger had of moe was. De controles in het ziekenhuis waren toen niet meer nodig.
Hoe gaat het nu?
Naar mate kinderen ouder worden, krijgen ze meer vaste voeding. Doordat ze meer vast voedsel gaan eten, hebben ze minder last van voeding dat terugvloeit vanuit de maag naar de keel. De verborgen reflux zou dus afnemen, naar mate Levi ouder werd.
Omdat ik Levi zijn voeding nog altijd indikte, zijn wiegje, ledikant, box en aankleedkussen schuin lagen en hij medicijnen slikte, merkte ik geen verschil in zijn klachten van verborgen reflux. Hij had namelijk geen klachten meer, omdat ik al deze adviezen in acht had genomen.
Op het moment dat Levi kon omrollen en wat minder vaak op zijn rug sliep, heb ik de opgerolde handdoek onder zijn matras weggehaald. Soms werd hij wakker met zijn hoofdje bij het voeteneind, waardoor zijn voeten soms hoger lagen dan zijn hoofd. Dat was het tegenovergestelde van wat de bedoeling was.
Hij sliep geen minuut onrustiger, nu zijn matras weer vlak lag.
Toen Levi 6 maanden was, vond ik het tijd om te proberen of ik de hoeveelheid Johannesbroodpitmeel kon verlagen, waardoor zijn flesvoeding minder dik was. Stapje voor stapje verlaagde ik het aantal scheppen per fles. In verhouding krijgt hij nu nog maar 1/5 van de hoeveelheid Johannesbroodpitmeel die hij voorheen kreeg.
Omdat het afbouwen van de Johannesbroodpitmeel goed ging, heb ik in overleg met de kinderarts besloten het medicijngebruik voor het maagzuur af te bouwen. In kleine stapjes heb ik Levi steeds minder van het medicijn gegeven. Ook dit ging goed en met 7,5 maand was Levi van de medicatie af.
Ik heb nu een heel blij en vrolijk kind. Eigenlijk al sinds hij een maand of 3 oud is. Zo zie je maar wat pijn kan doen bij een kindje. Ik ben blij dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd en niet heb geaccepteerd dat Levi een huilbaby was.
Heb jij ervaring met (verborgen) reflux of een huilbaby? Hoe ben je hiermee om gegaan?
