Omdat er nog altijd een taboe heerst rondom het krijgen van een (vroege) miskraam, doe ik mijn verhaal. Het komt vaker voor dan je denkt en je bent zeker niet de enige. Het ligt niet aan jou, het kan iedereen overkomen. Accepteer hoe je je eronder voelt, of hoe een ander zich eronder voelt. Hoe kort of hoe lang je ook zwanger was, je mag je voelen zoals je je voelt. Er is geen goed of fout.
De zwangerschap van Levi was niet mijn eerste zwangerschap. In een eerdere relatie ben ik al eens zwanger geweest, welke eindigde in een vroege miskraam. Een hartverscheurende gebeurtenis, ongeacht hoe kort of hoe lang je ook zwanger bent.
Ondanks dat het geen uitzondering is als je een (vroege) miskraam hebt gekregen, gaat men er wel zo mee om. Weinig mensen zijn er open over of maken het bespreekbaar. Vooropgesteld: iedereen moet er op zijn/haar eigen manier mee om gaan. Als daarbij hoort dat je er niet over wilt praten en het voor jezelf (en je partner) houdt, dan is dat natuurlijk goed.
Ik hoop met mijn verhaal een stukje herkenning te bieden bij de vrouwen die het is overkomen en ik wil vrouwen laten weten dat ze niet de enige zijn die het is overkomen.
De zwangerschapstest
Al 8 maanden probeerden we een kindje te krijgen. Dat is niet overdreven lang voor een eerste; er staat een jaar voor. Toch is 8 maanden wachten ontzettend lang als je iets graag wilt.
Ik weet nog goed dat ik zwanger bleek te zijn. Het was zaterdagochtend toen ik een zwangerschapstest deed. Mijn toenmalige vriend lag nog te slapen. Nadat ik de test had gedaan, zonder te kijken, maakte ik hem wakker.
Ik zei dat ik een test had gedaan omdat ik nog niet ongesteld was geworden. Hij glimlachte. Ik was één week over tijd, de test zou dus betrouwbaar moeten zijn.
Mijn hart klopte in mijn keel, terwijl ik de test afgeschermd in mijn hand had. Toen hij zei dat hij er klaar voor was om de test te zien, vouwde ik mijn hand open en zagen we een plusje staan. Ik was zwanger!
De glimlach was niet van onze gezichten af te slaan. We omhelsden en kusten elkaar. We begonnen meteen te fantaseren over hoe het zou zijn als we met zijn drieën waren en of het een jongen of een meisje zou zijn. Een heel bijzonder moment om dat samen met iemand door te maken.
Vertellen of niet?
Het was allemaal heel pril. Ik was pas 5 weken zwanger. We besloten het nog even voor onszelf te houden, zodat we aan het idee konden wennen. Daarnaast wilde we de eerste echo afwachten, just to be sure.
De week na de zwangerschapstest belde ik de verloskundigenpraktijk. Ze vroeg naar de laatste dag van mijn menstruatie en bepaalde naar aanleiding van die datum, de datum waarop we langs mochten komen voor een eerst echo. De afspraak stond geplant, nu maar afwachten…
De weken verstreken. Als ik heel eerlijk ben, weet ik niet zo goed hoe ik me toen voelde en of ik last had van zwangerschapskwaaltjes. Volgens mij was ik alleen een beetje misselijk, maar had ik verder nergens last van.
Het was een roerige tijd. De relatie met mijn toenmalige vriend ging niet vanzelf. Onze relatie verkeerde in zwaar weer, zoals ze dat zo “mooi” zeggen. Daardoor zat ik niet zo lekker in mijn vel. We deden echter enorm ons best om de relatie te laten werken, want uiteindelijk wilden we de rest van ons leven samen doorbrengen. Het kindje dat ik in mijn buik had, symboliseerde onze liefde en alleen hij/zij was al genoeg om voor elkaar en de relatie te vechten.
We besloten een avondje in te plannen voor ons samen, waarbij we de deur uit zouden gaan en even quality time samen zouden hebben. De eerste echo stond op maandag geplant. De zaterdag ervoor hadden we ons romantische avondje uit. We gingen uit eten in een nieuw restaurant in Rotterdam en waren van plan lekker lang na te borrelen. Zonder alcohol uiteraard, want dat mocht ik niet meer. En omdat ik het niet mocht, dronk hij ook niet. De schat.
Buikpijn
Onderweg naar het restaurant begon ik buikpijn te krijgen. Het voelde als menstruatiepijn. Ik zocht er niks achter. Ik was nog nooit zwanger geweest dus het kon erbij horen.
We waren net in het restaurant, toen ik voelde dat ik vloeide. Omdat ik dacht dat dat tijdens een zwangerschap niet kon, dacht ik dat ik me vergiste. Ik zei niks tegen mijn vriend. Ik wilde geen paniek zaaien voor niets; het moest een romantische avond worden zonder stress en moeilijke gesprekken.
Nadat we een drankje hadden besteld en het eten aan het uitzoeken waren, ging ik toch maar even naar het toilet.
Ik had bloedverlies. Ik twijfelde of dit wel goed was, maar op allerlei websites stond dat het wel eens voor kwam dat vrouwen wat bloedverlies hadden tijdens de zwangerschap. Evenals buikpijn en menstruatie-achtige klachten. Ik was maar een klein beetje gerust gesteld, want mijn gevoel zei dat er iets niet goed was…
Het avondje uit
De rest van de avond hebben we gegeten en gekletst. Het was gezellig en ik probeerde mijn negatieve gevoel van me af te zetten. Ik had bedacht dat het bloedverlies en de buikkrampen bij een beginnende zwangerschap hoorden en dat het allemaal goed ging. Nog 2 nachtjes slapen en dan konden we het hartje zien kloppen op de echo. Ik moest gewoon nog even volhouden en positieve gedachten houden.
Het bestellen van het eten was achteraf gezien hilarisch. Ik was enorm gefixeerd op wat ik wel en niet mocht eten en wilde het kostte wat kost goed doen. Doodsbang was ik dat ik iets verkeerds zou eten, waardoor er iets met mijn kindje zou gebeuren.
Die arme ober. Hij bleef maar heen en weer lopen naar de kok, om al mijn vragen te kunnen beantwoorden over welke ingrediënten er in de gerechten zat en op welke manier de gerechten bereid werden.
Natuurlijk hebben we hem uitgelegd waarom ik zoveel vragen stelde en hij was dan ook de eerste die we hebben verteld van onze zwangerschap: een volslagen onbekende! De ober feliciteerde ons. Daarmee werd het een stukje meer werkelijkheid dat we papa en mama gingen worden over een maand of zeven.
Na het eten heb ik mijn vriend toen toch maar verteld over het bloedverlies en de buikpijn. Ik zei dat ik op internet had gelezen dat het wel eens voorkomt en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Hij nam het aan; ik was er redelijk rustig onder, dus waarom zou hij dat dan niet zijn?
Zondag, één dag voor de echo
De volgende dag had ik af en toe nog wat krampen, maar gelukkig geen bloedverlies meer. Tot een uur of 5 ‘s middags.
Het was midden in de winter en het begon al donker te worden buiten. Ik ging naar het toilet omdat ik plotseling misselijk was. Uiteindelijk hoefde ik niet te spugen. Wel kreeg ik enorme buikkrampen. Dit keer veel heftiger dan de afgelopen 24 uur.
Ik ben in de badkamer op de grond gaan zitten van de pijn. Mijn lichaam begon te trillen, ik begon te zweten en ik voelde dat het niet goed was. Ik raakte in paniek, want ik wilde mijn kindje niet verliezen. Ik begon te hyperventileren en heb mijn vriend geroepen. Hij moest het noodnummer van de verloskundige bellen en zeggen dat het niet goed met me ging.
De verloskundige vroeg wat ik voelde en probeerde me te kalmeren, zodat ik niet meer zou hyperventileren. Toen ik enigszins tot rust was gekomen, ontspande mijn lichaam waardoor ik niet meer trilde.
We moesten met spoed naar de verloskundigenpraktijk
Daar aangekomen, maakt de verloskundige een echo. De ‘vrucht’ zoals ze dat dan noemen, was niet direct te vinden, omdat deze erg aan de zijkant zat. Eenmaal gevonden bleek dat het hartje van de baby niet klopte.
Ik was zo intens verdrietig! Ondanks dat het zo pril was, dat onze relatie onder druk stond en dat ik al een dag lang mijn twijfels had of het wel goed ging met de zwangerschap. Het is een klap om te horen dat je een kindje draagt waarvan het hartje niet klopt. Het is een enorme teleurstelling, omdat je al weken aan het fantaseren bent over een toekomst met zijn drieën, een toekomst met een kindje.
Naar het ziekenhuis
Omdat de vrucht niet op de juiste plek in mijn baarmoeder zat, moest ik naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis werd er bloed afgenomen om de hoeveelheid zwangerschapshormonen te meten. Daarna keek de gynaecoloog waar de eicel zich precies had genesteld in mijn baarmoeder. Hij twijfelde of ik een vroege miskraam had gehad of dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was. Omdat hij wilde zien hoe mijn lichaam verder zou reageren op de vrucht en of het vanzelf zou worden afgestoten, moest ik een nacht in het ziekenhuis blijven.
Er werd een infuus aangelegd en een bed klaar gemaakt. Gelukkig had ik een eigen kamer waar ik tot rust kon komen en het verdriet kon verwerken. De heftige buikkrampen waren nog altijd aanwezig; mijn lichaam was de vrucht aan het afstoten…
Die avond heb ik mijn kindje verloren. Zo voelt het ten minste. Ondanks dat zijn of haar hartje niet meer klopte of misschien wel nooit heeft geklopt, ik heb het verloren. Mijn lichaam stootte het af. Ik weet nog dat ik in het ziekenhuisbed lag en weer begon te vloeien. Ik ging naar het toilet en voelde dat ik het klompje cellen, de vrucht, mijn kindje, verloor.
Enerzijds was dit een opluchting, want dit was voor mij het teken dat ik een miskraam had gehad en geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Anderzijds was dit het laatste wat ik wilde, een miskraam. Ik wilde moeder worden, een gezin zijn met mijn vriend en met zijn drieën gelukkig worden.
Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Het woord zegt het al, een zwangerschap die zich buiten de baarmoeder bevindt. De klachten die ik had duidden op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, evenals de plek waar de eicel was ingedaald; aan het begin van een eileider.
Een baby kan niet volgroeien in een eileider, mede omdat de eileider kan scheuren met inwendige bloedingen tot gevolg. Ik weet niet alle details, maar in het uiterste geval wordt niet alleen het klompje cellen operatief verwijderd, maar ook de eileider. Met één eileider kan je net zo makkelijk zwanger worden als met twee, aldus de gynaecoloog. Toch voelt het misschien dat je nog maar voor 50% vruchtbaar bent, wanneer je nog maar één van de twee eileiders hebt.
Ik mag van geluk spreken dat dit mij allemaal bespaard is gebleven. Geen operatie, geen injectie die de zwangerschap stopt of wat dan ook. Mijn lichaam deed het op eigen kracht; er was iets mis met het kindje waarop mijn lichaam het heeft afgestoten.
Emotioneel
Ik verbleef die nacht in het ziekenhuis. Nadat ik mijn kindje had verloren, ben ik in bed gaan liggen. Mijn vriend mocht niet in het ziekenhuis blijven slapen. Best wel naar dat je de nacht apart moet doorbrengen na zo’n gebeurtenis.
Toen hij naar huis was, heb ik mijn vader gebeld. Een moeilijk gesprek, hij wist immers niet dat ik zwanger was en nu moest ik hem dát vertellen en meteen ook dat de zwangerschap was afgebroken. Op dat moment is het moeilijk dat niemand weet dat je in verwachting bent. Dan heb je zo’n intens gesprek met een blije en een verdrietige boodschap in één.
Ik was er erg emotioneel onder. Ook toen ik mijn tante heb gebeld en ook toen ik het voor de derde keer vertelde. Aan een van mijn beste vriendinnen. Iedereen was er om mij (en ons) te steunen en toonde medeleven.
De volgende ochtend vertelde ik de gynaecoloog wat ik de avond ervoor had gevoeld. Alsof ik het klompje cellen was verloren. Een 2e bloedonderzoek toonde aan dat de zwangerschapshormonen in mijn bloed zodanig waren gezakt, dat het inderdaad een vroege miskraam was geweest en geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Ik mocht naar huis. De rest van de week ben ik thuis gebleven van mijn werk. Ik had even de tijd nodig om het emotioneel te verwerken.
2,5 jaar na de miskraam
Ik ben redelijk snel over de vroege miskraam heen gekomen. In mijn geval was er geen kloppend hartje, er was iets niet goed, daarom heeft mijn lichaam het kindje afgestoten. Ik kon dan ook niets anders, dan me erbij neerleggen. Hoe verdrietig en pijnlijk het ook was. De natuur heeft het zo bepaald.
Inmiddels is het ruim 2 jaar geleden dat ik een miskraam heb gehad. Heel af en toe denk ik er nog aan. Hoe kort ik ook zwanger was, het is en blijft voor mij, mijn eerste kindje.
_
Heb jij een (vroege) miskraam of buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad? Vind jij ook niet dat we daar openlijk over moeten kunnen praten, mits iemand daar behoefte aan heeft?
