Tijdens de zwangerschap heb ik er even over na moeten denken of ik wel borstvoeding wilde gaan geven. Nadenken over het geven van borstvoeding, zorgde bij mij niet meteen voor enthousiasme. Het was voor mij niet vanzelfsprekend. Ze zeggen dat borstvoeding de beste voeding is die je je kindje kan geven als het net geboren is. En of dat nou een feit of een mening is, ik geloof dat ook.
Natuurlijk worden kinderen ook groot met flesvoeding, maar vrouwen hebben niet voor niets melkklieren die geactiveerd worden zodra je zwanger bent. Of worden ze pas écht geactiveerd, als je bevallen bent?!
Waarom ik twijfelde of ik wel borstvoeding moest gaan geven, is dat ik het geen prettig idee vind als ik borstvoeding zou moeten geven met andere mensen in de buurt. Mijn idee was, dat ik daarom elke voeding in mijn slaapkamer moest gaan zitten om Levi te kunnen voeden, op de momenten dat ik (kraam)visite had.
Natuurlijk geen probleem, maar hoe doe je dat in openbare gelegenheden? Je kindje heeft niet meteen een ritme, dus als het honger heeft zal je hem moeten voeden. Als je dan in een café zit voor een kopje thee, dan kan je niet in een aparte ruimte gaan zitten. En een borst tevoorschijn toveren om je kindje te voeden, daar voel ik me niet comfortabel bij.
Wat ook mee speelde
Wat ook mee speelde waren de dingen die ik over borstvoeding had gelezen. Naast veel mooie verhalen, las ik ook dat sommigen het moeilijk vonden om borstvoeding te geven, dat het zou pijn doen omdat je stuwing krijgt en dat je borsten ervan gaan hangen. Prettig vooruitzicht allemaal…
Maar zoals alle ouders, wilde ik het beste voor mijn kindje en dus heb ik besloten om borstvoeding te gaan geven. Ik zou mijn preutsheid opzij zetten op de momenten dat ik hem zou moeten voeden in openbare gelegenheden en ik zou er vanzelf wel achter komen of stuwing nou echt zo’n pijn doet.
Direct na de bevalling
Toen Levi was geboren, werd hij al snel aan de borst gelegd. Het deed geen pijn en leek niet moeilijk. Dat viel me mee. Ik had nog niet het idee dat hij dronk. Er werd mij verteld dat borstvoeding na de bevalling eerst op gang moet komen. Dat hij nog niet dronk, kon dus kloppen.
Nadat ik me had gedoucht en aangekleed, gingen we naar de kamer waar we die nacht zouden verblijven. Het was een heftige bevalling geweest en ze wilden Levi een nachtje ter observatie in het ziekenhuis houden.
Eenmaal op de kamer werd Levi weer aangelegd. Ik werd daarbij geholpen door een verpleegkundige uit het ziekenhuis die bezig was met een opleiding tot lactatiekundige. Weer had ik het idee dat hij niet dronk, maar de verpleegkundige zei dat ik wat geduld moest hebben en dat het vanzelf goed kwam.
De volgende ochtend werd hij voor een derde keer aangelegd en dit keer voelde het anders
Doordat het anders voelde dacht ik dat de borstvoeding wat op gang was gekomen en Levi wat kon drinken. De keren dat ik hem daarna aanlegde, leek het beter en makkelijker te gaan. Maar behalve dat het beter en makkelijker ging, deed het steeds meer pijn. Soms alleen op het moment dat hij werd aangelegd, op andere momenten ook als hij dronk. Het was geen constante pijn, maar wel een felle pijn.
Ik ben niet bepaald kleinzerig en als ik iets wil dan ga ik er ook voor. Met doorzettingsvermogen en de gedachte dat de pijn wel weg zou gaan, naar mate ik langer borstvoeding zou geven, ben ik hem de borst blijven aanbieden. Ook omdat ik niet falen. Al heb ik nu geen idee tegenover wie ik het zou moeten zien als ‘falen’, als ik zou stoppen met de borstvoeding.
Omdat ik er nou eenmaal mee begonnen was wilde ik het doorzetten, het niet meteen opgeven. Hoe langer ik het volhield, des te meer ik het vertrouwen kreeg dat de borstvoeding goed op gang aan het komen was.
Helaas bleek niets minder waar…
Alle baby’s worden tijdens de kraamweek dagelijks gewogen. Alleen daaraan kan je zien of ze voldoende voeding tot zich krijgen. Alle baby’s vallen af na de bevalling. Na één week, soms na 2 weken, zijn ze dan weer rond hun geboortegewicht.
Toen Levi 2,5 dag oud was en werd gewogen door de kraamhulp. Hij was al 9 procent afgevallen. Nu klinkt dat misschien niet zo schokkend, maar het maximum dat men hanteert als het gaat om gewichtsverlies bij pasgeboren baby’s is 10 procent. Valt een baby meer dan 10 procent af na zijn geboorte, dan loop je de kans dat je naar het ziekenhuis moet met je baby voor sondevoeding.
Dat was natuurlijk het laatste dat ik wilde
De oorzaak van het grote gewichtsverlies was dat Levi niet goed kon aanhappen door een te kort tongriempje. Een tongriempje is het velletje onder je tong. Als dat te kort is, kan je onder andere je tong niet uitsteken.
Bij de geboorte heeft de kinderarts het te korte tongriempje al geconstateerd, maar hij vond het niet nodig dat meteen te verhelpen. Logischerwijs kwam de borstvoeding niet op gang, omdat Levi niet goed kon aanhappen. Hij kon zijn tong niet op de tepel heen krullen, waardoor er (te) weinig zuigkracht op de borst kwam te staan. De melkproductie werd daardoor onvoldoende gestimuleerd.
Er moest iets gebeuren. Levi mocht niet nóg meer afvallen
Die dag heb ik de situatie besproken met een verloskundige en de kraamhulp. Als snel was ik erover uit dat het sowieso nodig was om het te korte tongriempje te laten verhelpen. Dit gaf namelijk niet alleen problemen met het voeden – want drinken uit een fles was mogelijk ook een probleem – maar kon later ook problemen veroorzaken met zijn spraak.
Doordat je je tong niet voldoende kan bewegen, kan je moeite krijgen met het uitspreken van bepaalde klanken. Omdat deze ingreep binnen een minuut zou zijn uitgevoerd en vrijwel pijnloos is voor een pasgeborene, heeft de kraamhulp gezorgd voor een afspraak in het ziekenhuis, bij een KNO-arts. De volgende dag konden we al terecht.
Het verhelpen van het te korte tongriempje, was niet genoeg om ervoor te zorgen dat Levi voldoende voeding binnen zou krijgen en zijn gewicht weer zou gaan toenemen. Ik had 3 opties:
- Doorgaan met de borstvoeding en de melkproductie stimuleren door tussen de voedingen door melk af te kolven.
- Doorgaan met de borstvoeding en bijvoeden met flesvoeding.
- Stoppen met de borstvoeding en overstappen op flesvoeding.
Mijn moedergevoel
Ik was emotioneel over het feit dat Levi zoveel was afgevallen en het voelde een beetje alsof ik gefaald had dat het niet lukte om borstvoeding te geven. Achteraf zie ik in, dat ik op dat moment helemaal niks had kunnen doen wat zijn forse gewichtsverlies had kunnen voorkomen. Maar als je net bevallen bent, ben je zó emotioneel dat je het net even anders ziet. Voor nu, vond ik het belangrijkste dat Levi voeding binnen zou krijgen en zou aankomen.
Ondanks de pijn die ik had als ik Levi voedde, bleef ik het volhouden. Maar om te voorkomen dat zijn gewicht nog verder terug zakte, ben ik hem vanaf die dag gaan bijvoeden met flesvoeding. Ik koos dus voor optie 2.
De volgende ochtend gingen we naar de KNO-arts
Het tongriempje was binnen een seconde of 10 geknipt en Levi huilde hooguit een paar minuten. Na de ingreep werd Levi meteen aangelegd om te kijken of het aanhappen beter ging. Ik zag en voelde meteen verschil, maar de pijn was niet weg.
Toen we terug reden vanuit het ziekenhuis naar huis, heb ik besloten te stoppen met de borstvoeding. Het deed zo ontzettend veel pijn als ik borstvoeding gaf. Daarnaast was mijn eerste prioriteit dat Levi voldoende voeding binnen zou krijgen. Met borstvoeding heb je geen idee hoeveel je kindje drinkt en dus ook niet of hij/zij überhaupt drinkt. Naar mijn idee heeft Levi vaker niks gedronken, dan wel wat gedronken tijdens alle keren dat ik hem borstvoeding gaf. Hij was niet voor niets zoveel afgevallen…
De flesvoeding ging goed
Levi dronk al zijn flesjes leeg en ik kon de hoeveelheid cc in een redelijk rap tempo opbouwen. Hij begon weer aan te komen. Ik was ontzettend blij toen ik zag dat dat gebeurde. Toen wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt om over te stappen van borstvoeding op flesvoeding.
Toch was dat alleen in mijn hoofd zo. Mijn gevoel had er niet direct vrede mee dat ik was gestopt met de borstvoeding. Mijn gevoel won het echter niet van mijn gedachten, want ik wilde de felle pijn die ik voelde tijdens het voeden niet meer voelen.
Levi is op zaterdag geboren. Het weekend daarop, op zondag, was hij zoveel aangekomen dat hij weer zijn geboortegewicht had.
Eind goed al goed, kan je dus wel zeggen
Ook voor mij, want zodra ik stopte met de borstvoeding hoefde ik in ieder geval geen pijn meer te lijden als Levi wilde drinken. Daarnaast heb ik welgeteld één dag last gehad van stuwing. Volgens de kraamzorg een teken dat de melkproductie nog niet volledig op gang was gekomen, anders had ik er wel langer last van gehad.
Of ik weer borstvoeding ga geven als ik ooit een tweede kindje mag krijgen? Grote kans van wel. Niet geschoten is altijd mis. En dat het bij de eerste niet goed lukte, wil niet zeggen dat het bij een tweede ook niet lukt.
Wat is jou ervaring met het geven van borstvoeding? En als je zwanger bent, ga je borstvoeding geven? Waarom wel/niet?
