Nog voordat ik een zwangerschapstest had gedaan wist ik dat ik in verwachting was. De week voordat ik ongesteld moest worden was ik vermoeider dan anders, zonder aanwijsbare reden.
Op zaterdagochtend deed ik een zwangerschapstest. Ik was in verwachting! Ondanks dat ik het een klein beetje had verwacht, kwam het toch als een verrassing. De vermoeidheid had tenslotte net zo goed ergens anders vandaan kunnen komen. Maar mijn gevoel had het bij het rechte eind en dit werd bevestigd door een positieve test. Ineens is het écht.
Ik was door het dolle heen en ontzettend gelukkig dat mij dit gegeven was.
Toen ik de zwangerschapstest deed, was ik alleen thuis. Er waren wel wat mensen die wisten dat ik zwanger probeerde te raken van een donor, maar ik wilde het traject niet te gestrest maken voor mezelf. Het idee dat men mij iedere maand zou vragen: “En? Is het gelukt?” zou bij mij alleen maar leiden tot veel spanning vóór de test en een extra teleurstelling als de test negatief zou zijn.
Omdat dit mijn tweede zwangerschap was en ik bij de eerste een miskraam heb gehad, was met zeven weken de eerste afspraak bij de verloskundige. Het enige dat ze vroeg was hoe lang ik dacht in verwachting te zijn, daarna ging ze meteen een echo maken om te kijken of het hartje klopte. Dat moment was zo ontzettend bijzonder. Je kindje is als het ware nog maar een klompje cellen, maar je kan wel het hartje zien kloppen. Ik moest nog net niet huilen van geluk.
Alle echo’s die je daarna krijgt, zijn net zo bijzonder als je eerste. Echo na echo zie je je kindje groeien van iets dat lijkt op een boontje, tot volmaakt mensje. Op een gegeven moment is je kindje zo groot dat het niet meer op één beeld te vatten is. Na elke echo liep ik met een geluksgevoel en glimlach naar buiten; je hebt het zien bewegen, het hartje horen kloppen en de controles waren goed.
Het geslacht
Met 17 weken heb ik een pretecho laten maken waarbij ze zouden kijken of ik in verwachting was van een jongetje of een meisje. Ze zag al heel snel dat ik een jongetje zou krijgen en dat er geen twijfel over mogelijk was. Ik vond het super leuk om te weten dat ik een jongetje verwachtte. Eindelijk kon ik een naam gaan kiezen, kleertjes kopen en de babykamer verven en inrichten.
Begrijp me niet verkeerd; als het een meisje was geweest, dan was ik net zo blij geweest! Voor mijn zwangerschap zei ik altijd dat ik hoopte een meisje te krijgen, maar toen ik eenmaal in verwachting was maakte me dat niets meer uit. Als het maar gezond is. Heel cliché, maar precies hoe het voelt.
20 weken echo
Tijdens je zwangerschap is de 20 weken echo, een belangrijke echo. Tijdens deze echo wordt de baby extra goed bekeken en gecontroleerd. Toen het zover was, vond ik het even spannend. Ik had het gevoel dat het allemaal wel goed zat en dat ik een gezond kindje bij me droeg. Toch is het fijn om het zeker te weten. De verloskundige legde uit wat ze allemaal controleerde en bij alles wat ze zag zei ze dat het er goed uit zag. Voor zover ze konden beoordelen was mijn kindje gezond!
Combinatietest of NIPT-test
Eerder in de zwangerschap, kan je kiezen voor een combinatietest of NIPT-test. Beide testen zijn er om vast te stellen of je kindje een verhoogde kans heeft op het down-, edwards- of patausyndroom. Bij de combinatietest doen ze bloedonderzoek en meten ze de nekplooi van de baby. Bij de NIPT-test wordt alleen bloedonderzoek gedaan.
Ik heb lang getwijfeld welke test ik zou doen. Uiteindelijk heb ik voor de NIPT-test gekozen, omdat de uitslag van de NIPT-test vaker klopt dan de uitslag van de combinatietest. Dat klonk mij in de oren als meer zekerheid. Meer zekerheid vond ik erg belangrijk, gezien mijn situatie. Ik wilde heel graag moeder worden en ik stond volledig achter mijn keuze om dit alleen te doen. Ik wist alleen niet zeker of ik wel een kind in mijn eentje kon opvoeden als het niet gezond zou zijn. Gelukkig hoefde ik hier niet over na te denken, want uit de NIPT-test bleek dat ik een gezond kindje bij me droeg.
Vermoeidheid
Vermoeidheid was de rode draad door mijn gehele zwangerschap. Zoals gezegd aan het begin van dit artikel, begon dat al met 3 weken zwangerschap. Naar mate de weken verstreken werd de vermoeidheid erger en erger. Naast fulltime werken had ik weinig energie om nog andere dingen te ondernemen. Waar ik voorheen het huishouden grotendeels doordeweeks oppakte om in het weekend meer vrije tijd te hebben, was dit nu niet meer mogelijk. Zodra ik uit mijn werk kwam ging ik op de bank zitten. Na een uur of wat langer ging ik dan voor mezelf koken. Na het eten ruimde ik de boel op en was het zo goed als bedtijd. De dagen werden daardoor korter en de nachten langer. Helaas droeg dat niet bij aan vermindering van de vermoeidheid.
Toen ik 6 maanden in verwachting was ben ik minder gaan werken. Op verzoek van de verloskundige en in overleg met de bedrijfsarts ben ik in eerste instantie 2 uur per dag minder gaan werken.
Ik was eerder thuis vanuit mijn werk waardoor ik bij thuiskomst twee uurtjes kon gaan slapen. Daarna had ik wat tijd en energie om dingen te doen. Ondanks dat ik minder werkte en 2 uur sliep overdag, ging ik ’s avonds na het eten vrijwel meteen naar bed.
Ik heb dit een maand vol kunnen houden.
Helaas was het niet voldoende. Ik moest nog meer uren de ziektewet in. Ik vond het vreselijk. Mijn hoofd wilde werken en kon dat ook aan, maar mijn lichaam trok het niet. Het had rust nodig, heel veel rust. Ik ben toen 2 dagen minder gaan werken, naast de 2 uur per dag die ik al minder werkte.
Tegenover mijn collega’s voelde ik me enorm opgelaten. Ik had het gevoel dat ik hen tot last was, want het werk dat ik niet kon doen, moest toch gedaan worden. Gelukkig heb ik er nooit een onvertogen woord over gehoord, waardoor ik het makkelijker kon accepteren dat ik zoveel rust moest nemen. Het was een leerproces voor mij om zo goed naar mijn lichaam te luisteren en het te geven wat het nodig had. Normaal gesproken denderde ik lekker voort, maar nu ik in verwachting was, was dat echt een no go.
Hoe ik het vond om in verwachting te zijn
Behalve de extreme vermoeidheid en andere zwangerschapskwaaltjes, vond ik het ontzettend bijzonder om in verwachting te zijn en een hele mooie ervaring! Het bereid je voor op het moederschap. Zoals mijn tante altijd zegt: “Die 9 maanden heeft je kindje niet alleen nodig om te groeien tot een volmaakt mensje, die 9 maanden heeft je lichaam ook nodig om zich voor te bereiden op de bevalling en jij hebt die 9 maanden nodig om je mentaal voor te bereiden op een leven als moeder met alles wat daarbij komt kijken.”
Ik sluit mij hier volledig bij aan. In het begin is zwanger zijn zo onwerkelijk. Je ziet je lichaam nog niet echt veranderen – al voel je wel van alles – en je kindje voel je nog niet bewegen. Ik vond het moeilijk te beseffen dat er een kindje in mijn buik groeide. Stukje bij beetje werd het meer realiteit; de echo’s worden duidelijker, je voelt je kindje steeds meer bewegen en je ziet je lichaam veranderen.
Op het moment zelf kan de zwangerschap voelen als een lange weg. Zeker als je verlof hebt en de laatste weken van de zwangerschap zijn ingegaan. Maar het is zo’n bijzondere, mooie weg die je niet wilt missen! Echt niet! De eerste keer het geluid van het hartje horen kloppen, zorgt voor tranen in je ogen. De echo waarop je vingertje en teentjes ziet bewegen, maakt dat je hart sneller gaat kloppen. Het magische moment waarop je hoort of je een jongetje of meisje verwacht. Het eerste schopje, wat je op dat moment niet zo beseft, maar bij een tweede keer meteen herkent – zorgt voor instant geluk…
Als ik het zo opsom maakt het me emotioneel (#huilebalk)
Het is zo’n onbeschrijfelijk mooie periode die je misschien maar één keer in je leven mag meemaken. En ondanks de moeilijke momenten dat je je even niet lekker voelt, waarop die buik even ontzettend in de weg zit of je het zat bent om nog langer te wachten op de komst. Geloof me, het is het allemaal waard! Waarom zouden anders zoveel vrouwen ervoor kiezen, het doorstaan en soms nog een tweede of derde keer willen doen?
Ik heb alleen maar positieve gevoelens bij mijn zwangerschap en ik ben enorm dankbaar dat ik het heb mogen meemaken. Het is een heel bijzondere periode die vooraf gaat aan een nieuw leven. En wat voor nieuw leven… Een kindje is de mooiste aanvulling op je leven die je je maar kunt voorstellen!
Hoe kijk jij terug op je zwangerschap? Zou je het nog een keer doen?
