Een koortsstuip, een aanval van trekkingen met armen en benen waarbij je kindje het bewustzijn verliest. Ik wist niet dat er iets als een koortsstuip bestaat. Ondanks dat ik netjes alle bezoeken aan het consultatiebureau heb gedaan, alle folders die ze hebben meegegeven heb gelezen en ondanks alle nieuwsbrieven van allerlei websites voor ouders te hebben gelezen en diverse malen ook de websites.
Nog nooit heb ik ergens gelezen dat 1 op de 20 kinderen een koortsstuip krijgt. Nu ik het met eigen ogen bij mijn zoontje heb gezien, ben ik verbaasd dat hier zo weinig over gesproken wordt. Al wordt het maar genoemd in een folder die je mee krijgt bij het consultatiebureau. Ik ben verbaasd en vanuit deze verbazing deel ik mijn ervaring. Hieronder lees je wat er maandag gebeurde en hoe dit voor mij voelde. Ik deel dit met de wereld, omdat ik vind dat het bij meer ouders bekend moet worden wat een koortsstuip is en hoe je dit als ouder zou kunnen ervaren. Vooral als je kindje dit voor het eerst meemaakt.
De schrik van mijn leven
Levi had sinds gisteren koorts. Hij voelde zich echt niet lekker, want hij was erg aanhankelijk en wilde alleen maar bij mij op schoot zitten en tegen mij aan liggen. De volgende ochtend steeg zijn temperatuur. Hij vertoonde hetzelfde gedrag als de dag ervoor. Hij was om 7 uur wakker, maar lag om half 11 alweer op bed voor een slaapje.
Na de lunch – hij dronk en at nog best wel wat – was hij op mijn schoot in slaap gevallen. Ik had hem in zijn bed gelegd en ben ernaast gaan liggen. Hij sliep onrustig. Op een gegeven moment leek hij rustig te slapen en heb ik hem eventjes alleen gelaten. Nog geen 2 minuten later hoorde ik een kikje. Het kon Levi zijn, maar het kon net zo goed één van de onderbuurjongetjes zijn. Ik keek op de babyfoon en zag hoe Levi uit het niets begon te schudden. Het leek op een epileptische aanval.
Ik rende vanuit de woonkamer naar hem toe, dacht dat hij aan het stikken was in zijn braaksel, zo’n geluid maakte hij, dus legde ik hem van zijn zij op zijn buik en klopte zachtjes op zijn rug. Ik wilde de heimlich greep doen, maar realiseerde me dat ik niet wist hoe. Zijn lichaam stopte met de stuiptrekkingen waarna hij helemaal verstijfde. Nu begon ik in paniek te raken, want Levi’s gezicht begon blauw aan te lopen. Ik rende met hem in mijn armen naar de voordeur. Ik gooide hem open en riep het trappenhuis in voor hulp.
Nog steeds dacht ik dat hij aan het stikken was…
Nog steeds dacht ik dat hij aan het stikken was en probeerde daarom mijn vinger tussen zijn kaken te krijgen. Die zaten strak op elkaar dus het lukte niet. Intussen was zijn gezicht donkerblauw, zijn lippen paars. Ik raakte nog verder in paniek. Een buurvrouw zag ons in de gang zitten en belde meteen 112.
Van het een op andere moment verslapte Levi. Hij stopte met ademen en raakte bewusteloos. Ik was nu compleet over mijn toeren. Ik dacht dat hij aan het overlijden was in mijn armen. Letterlijk! Nog nooit zoveel angst gevoeld. Nog nooit eerder ben ik zo in paniek geweest. Ik heb letterlijk doodsangsten uitgeslagen. Ik gilde zo hard ik kon, dat iemand mij moest komen helpen. Een onderbuurvrouw kwam de trap op rennen en nam Levi van mij over . Ik zag hem verslapt in haar armen liggen. Ze probeerde hem bij te brengen. Ik weet nog dat ik vroeg of ik hem mond-op-mond beademing moest geven, maar ik wist niet hoe. Mijn stem trilde, maar ook mijn handen. Ik was in blinde paniek.
Levi kwam bij en begon zachtjes te huilen
De buurvrouw gaf hem terug aan mij en zei dat we hem moesten laten huilen. Ik ben met hem op de grond gaan zitten, in de gang, wachtend op de ambulance. Samen met de buurvrouw hield ik Levi op schoot aan het huilen. Hij leek buikkrampen te hebben en pijn. Ik probeerde mezelf tot rust te brengen en bleef Levi aaien en knuffelen en tegen hem praten. Ik zei tegen hem dat het goed zou komen, dat ik bij hem was, dat hij bij mij moest blijven…
Ondertussen was een derde buurvrouw ook boven. Ik vroeg haar mijn vader te bellen. Dat deed ze.
De buren hielden mij aan de praat, ik probeerde voor me te halen wat er was gebeurd en dat aan hen te vertellen.
Het duurde super lang voordat de ambulance er was, dus de buurvrouw heeft nog een keer gebeld. Ze zouden er met 5 minuten zijn… Het voelde als uren, voordat ze er waren.
Twee van mijn buurvrouwen pakte een tas met spullen voor mij en Levi zodat we snel weg konden zodra de ambulance er was.
Daar was de ambulance!
Levi werd aan het zuurstof gelegd met behulp van een zuurstofmasker. Ik zat inmiddels met hem op de bank en voelde de paniek weer opkomen. Ik probeerde mezelf tot rust te brengen, zodat ik alles op een rijtje kon zetten wat er zojuist was gebeurd en het chronologisch kon vertellen aan de ambulancemedewerker.
Levi werd meegenomen naar de ambulance. Ik deed mijn schoenen aan, pakte de tas met spullen en ging met een ambulancemedewerker de ambulance binnen. Levi lag op de brancard. Mijn kleine hulpeloze mannetje van nog geen 2 jaar. Helemaal alleen op een grote brancard, in zijn luiertje, met een zuurstofmasker en 2 ambulancemedewerkers die zich over hem ontfermden. Ik probeerde wederom rustig te blijven, want ik voelde de paniek weer opkomen. Ik ging in de ambulance zitten en probeerde Levi te kalmeren met lieve woorden. Hij kreeg paracetamol.
We gingen naar het ziekenhuis
Omdat Levi zo overstuur was ben ik op de brancard gaan liggen en heb Levi op schoot genomen. Daar werd hij wat rustiger van en ik gek genoeg ook. Ik bleef hem aaien en tegen hem praten. Nogmaals moest ik vertellen wat er was gebeurd. Ik probeerde zo volledig mogelijk te zijn.
Hoe langer de rit duurde, hoe beroerder ik me ging voelen. Ik begon bijna te hyperventileren van de spanning en onwetendheid van wat er met Levi aan de hand was.
Een kwartier later werden we de Spoedeisende Hulp binnen gereden
Levi werd onderzocht en ik probeerde mezelf te kalmeren, zodat ik Levi gerust kon stellen. Hij was in de ambulance bijgekomen en je zag de angst in zijn ogen toen hij op het grote bed op de SEH lag.
Omdat hij weer bij zinnen was en de onderzoeken goed waren, kreeg hij nog een keer paracetamol. Mijn vader en zijn vriendin waren inmiddels in het ziekenhuis maar mochten niet bij ons vanwege het Corona virus. Daar zat ik, inmiddels zelf op het bed met Levi op schoot hem in slaap wiegend. We moesten wachten op de bloeduitslagen.
Een uur later kwam de kinderarts bij ons. De bloeduitslagen waren goed. Levi had keelontsteking en hij had een koortsstuip gehad. De kinderarts legde het aan mij uit als “een soort kortsluiting in de hersenen dat wordt veroorzaakt door grote temperatuurschommelingen in het lichaam. Door de kortsluiting krijg je kindje een soort epileptische aanval, wat gepaard kan gaan met bewusteloosheid en een ademstop.” Een koortsstuip kan geen kwaad en ook de korte tijd zonder zuurstof laat geen hersenbeschadiging achter.
Ik was gerust gesteld, maar nog altijd een beetje in shock
We mochten naar huis. Een taxi bracht ons en mijn vader naar huis. Mijn stiefmoeder haalde eten en kwam ook naar ons huis.
In het trappenhuis kwam ik één van de buurvrouwen tegen en een andere buurvrouw die ook had geholpen, stond ook meteen in de deuropening. Ik vertelde dat het goed was afgelopen en wat de kinderarts had gezegd.
Ik ben mijn buren eeuwig dankbaar voor hun hulp en het handelen in de stressvolle situatie. Corona deed er even niet toe, misschien niet verstandig maar we handelden allemaal uit impuls en gelukkig maar. Samen hebben we dit gedaan tot aan de hulp van de ambulance aan toe.
Die avond…
Samen met mijn vader en stiefmoeder hebben we wat gegeten. Ja, ook Levi at mee. Alsof er niks gebeurd was. Hij zag er bleek en moe uit, net als ik.
Later die avond kwam mijn nichtje naar ons toe. Op verzoek van de kinderarts heb ik haar gebeld of ze bij ons wilde slapen. Dit vond de kinderarts belangrijk, omdat ik een alleenstaande moeder ben. Ze twijfelde geen moment toen ik haar vroeg en kwam bij ons slapen. Ze lag in Levi zijn bed en Levi lag die nacht bij mij, dichtbij, zodat ik naar hem kon kijken en in de gaten kon houden. Ik durfde die avond niet te gaan slapen en hield een nachtlampje aan zodat ik hem kon zien. Levi viel als een blok in slaap en ik gelukkig uiteindelijk ook.
Wat weet jij over koortsstuipen?
Ik wist niet van het bestaan van iets als een koortsstuip. Ik heb er nergens over gelezen en er nooit van gehoord. In alle nieuwsbrieven die ik ontvang over opvoeding, baby’s en kinderen, in alle bladen die ik heb gelezen, op websites en ook tijdens bezoeken aan het consultatiebureau. Nooit heb ik er ook maar iets over gehoord. En nu overkwam het Levi. Iets vrij onschuldigs en zonder gevolgen, maar de ervaring voor mij als moeder verschrikkelijk. Ik was in shock en hoewel dat nu minder is, ben ik nog altijd beduusd. Een toepasselijker woord heb ik nog niet gevonden.
Mijn lichaam is uitgeput en zo nu en dan zie ik het weer voor me. Mijn kleine jongetje verstijfd en blauw in mijn armen, waarna hij verslapt en stopt met ademen. Het idee dat ik hem zou verliezen is ondragelijk. De angst zit er nog wel een beetje in, ik check bijvoorbeeld vaker de babyfoon dan ik normaal deed. Hopelijk slijt dit met de tijd.
Een koortsstuip voorkomen?
Ik vraag me af hoeveel ouders weten van het bestaan van koortsstuipen. Wat het is, wat er gebeurt met je kindje en wat je kan doen. Je kan niets doen om het te voorkomen. Dit sterkt mij in de gedachte dat ik goed heb gehandeld, zowel toen hij ziek was als toen hij de koortsstuip kreeg. Aan de andere kant is het natuurlijk vreselijk dat je niets kan doen. Als je kindje er gevoelig voor is, kan het nog eens voorkomen als het weer ziek is met hoge koorts. Die angst zit er natuurlijk wel in bij mij, maar ik probeer dat los te laten.
Mijn verhaal deel ik om ervoor te zorgen dat iedereen dit leest, weet van het bestaan van koortsstuipen. Dat je nu weet wat er gebeurt en hoe de beleving ervan kan zijn als ouder(s). Ik kan alleen maar zeggen: houd je kindje in de gaten als het hoge koorts heeft. Let op wat hij/zij wel en niet doet, of het wel of niet eet en drinkt, wel of niet plast, etc. Blijf dicht bij je kindje en controleer zo nu en dan of het rustig ligt te slapen.
En wat als er een koortsstuip lijkt op te treden?
Bel 112 en zorg dat je kindje zich niet kan bezeren. Je kindje komt vanzelf weer bij nadat het is flauw gevallen. Blijf rustig, roep iemand om hulp, blijf bij je kindje en blijf je kindje evalueren.
Ik hoop dat iedere ouder dit bespaard zal blijven en daarnaast hoop ik dat er meer bekendheid voor komt. Dat meer mensen hiervan weten. Zeker als ik lees dat het voorkomt bij 1 op de 20 kinderen in de leeftijd van 3 maanden tot 6 jaar. Dan moeten ouders in mijn ogen er meer op voorbereid worden dan nu wellicht gebeurd.
Levi maakt het goed
Levi is – nu ik dit schrijf – nog niet koortsvrij en nog erg moe. Waarschijnlijk moeten zijn keelamandelen eruit, want dit is de zoveelste keer dat zijn amandelen ontstoken zijn. Maar dat is voor latere zorg. Hij moet eerst volledig herstellen en uitrusten. En ik ook, uitrusten en de vreselijke beelden van gisteren van me af schudden.
Het komt goed, zoals altijd komt het goed.
