Hier kan je deel één van dit artikel lezen. Ik vertelde over het eerste half jaar als bewust alleenstaande moeder (BAM), hoe het is om daarnaast te werken en wat als je ziek bent als BAM. Vandaag het vervolg op dat artikel.
Het derde kwartaal
Dit kwartaal begon met de feestmaand. Levi’s eerste Sinterklaas. De intocht heb ik overgeslagen. Hij is nog zo klein. Om hem dan in een kinderwagen door de menigte te duwen, dat zag ik niet zitten. Wel ben ik met hem naar de Sinterklaasviering op het werk geweest. Hij heeft Sinterklaas en één van de pieten een handje gegeven. Het leek alsof hij er weinig van onder de indruk was. Bij Sint op schoot zitten, vond hij prima. Hij zat lekker te duimen en keek alle kanten op, behalve naar de Sint.
Cadeautjes krijgen? Daar begreep hij nog niks van. Gelukkig vind ik het ontzettend leuk om zijn cadeautjes uit te pakken en heel enthousiast aan hem te laten zien. Ook de pakjesavond heb daarom dit eerste jaar overgeslagen. Levi was er gewoon nog te klein voor. Zo’n eerste Sinterklaasviering is dan ook meer voor jezelf dan voor je kindje.
Zo ook kerst. De kerstboom met lichtjes en gekleurde ballen vond hij niet interessant. Zoals ieder jaar had ik een kerstboom opgezet. Ik vind dat gezellig zo aan het einde van het jaar, tijdens de koude, donkere dagen. Levi kon al kruipen, maar liet de kerstboom (gelukkig) met rust. Dat zal vast de eerste en laatste keer zijn geweest.
Ik heb lang getwijfeld wat ik met oud en nieuw ging doen
Het idee was om oudejaarsavond bij mijn oom en tante door te brengen. We zouden bij hen blijven slapen, zodat ik niet ’s nachts door het knallende vuurwerk hoefde te lopen met de kleine. Toch ben ik uiteindelijk thuis gebleven. Ik zat destijds niet zo lekker in mijn vel en vond het praktischer om gewoon thuis te blijven waar ik alle spullen voor Levi voor handen. Levi heb ik niet uit bed gehaald om 12 uur en ik ben zelf ook niet opgebleven. Het was een avond zoals elke avond, maar dat vond ik niet erg. De volgende ochtend moest ik weer vroeg op om Levi te voeden, dus voor wie had ik tot diep in de nacht wakker moeten blijven?
Inmiddels kreeg Levi minder flesvoeding, omdat hij groente- en fruithapjes mag. Groentehapjes vond hij vanaf het eerste moment lekker. Het is zo leuk om die eerste groentehapjes te geven, omdat je van te voren niet weet hoe je kindje daarop gaat reageren. Ik ben begonnen met sperziebonen, wortel en doperwten. Deze groentehapjes maakte ik zelf en ze vielen (en vallen) allemaal in de smaak. Aan de smaak van fruit moest hij even wennen.
Een voorzichtige moeder
Dit kwartaal is Levi ook begonnen met het eten van brood. Ik vond een groentehapje geven om hem aan de smaak te laten wennen een stapje, maar brood? Dat vond ik een grote stap. Ik was bang dat hij erin zou stikken en heb het daarom een beetje uitgesteld.
Overal lees je dat baby’s vanaf 6 maanden kleine stukjes brood zonder korst mogen eten. Als je kindje de kleine stukjes goed kan eten, mag je hem/haar een maand later korstjes gaan aanbieden. Daar kunnen ze op sabbelen totdat het zompig wordt en dan een stukje afbijten en doorslikken.
Ik heb beste wel even gewacht met het geven van brood, om eerder genoemde reden. Bij de opvang was mij al een paar keer gevraagd of ze Levi brood mochten geven, maar ik wilde er gewoon niet aan. Pas toen ik aan Levi merkte dat hij toe was aan nieuwe voeding, doordat hij steeds vaker vol verwondering en interesse keek naar wat ik op mijn bord had liggen, ben ik hem brood gaan geven. Nadat hij in een weekend twee keer brood had gegeten, mochten ze dat hij de opvang ook gaan doen. Vanaf het eerste moment is het goed gegaan en vond hij het lekker. Achteraf heb ik waarschijnlijk iets te lang gewacht, want Levi was 7,5 maand toen hij zijn eerste boterham heeft gegeten.
Maar goed, beter safe than sorry.
Toen ik besefte dat ik wat langer had gewacht met het geven van brood, is er wel een knop omgegaan bij mij. Ik besefte dat ik Levi onbewust een beetje klein wilde houden en hem daardoor bijvoorbeeld nog geen brood gaf. Dat slaat natuurlijk nergens op! Ook al is hij nog een baby, hij is niet meer de baby van 6 maanden geleden die alleen maar uit een fles drinkt en het grootste gedeelte van de dag ligt te slapen. Daarnaast groeit hij tóch wel, of ik hem daarin wil tegen houden of niet. Gelukkig deed ik het niet bewust en is de knop hierna om gegaan.
Ik moet accepteren dat het zo snel gaat, als dat het gaat. Iedereen zegt altijd dat het eerste jaar ontzettend snel gaat, omdat je kindje zich dan ontwikkelt van pasgeborene naar dreumes. Ik kan niet anders dan dit cliché bevestigen. Mijn tip: geniet van ieder moment, schrijf dingen op om te herinneren en maak video’s en foto’s wanneer je kan.
Het vierde kwartaal
Levi heeft er dit laatste kwartaal 6 tanden bij gekregen, waardoor hij er nu in totaal 8 heeft. Zijn gezicht is daardoor veranderd; een beetje meer baby-af. Een enkele keer heeft hij verhoging of koorts gehad door de doorkomende tandjes. Verder ging het vooral gepaard met heel veel kwijlen. En dat doet hij nog steeds, nu die laatste 2 tanden nog wat verder omhoog moeten groeien.
De groente- en fruithappen zijn onderdeel geworden van zijn vaste voedingspatroon. Daarnaast eet hij één keer per dag een cracotte, soepstengel of rijstwafel als tussendoortje. Hij krijgt af en toe een hapje yoghurt of kwark van mij, heeft al een keer pannenkoeken gegeten als avondeten en hij heeft een ijsje geproefd. Kleine jongens worden groot. Vanaf zijn eerste verjaardag mag hij met de pot mee eten. En het aantal flesvoedingen? Die zijn in deze periode gedaald van drie naar één. Ik probeer dan ook volop te genieten van die laatste fles voor het slapen gaan, want binnenkort heeft hij die niet meer nodig.
Voor mij was dit een leuke periode. Hij kan inmiddels heel snel kruipen en kruipt soms in een rap tempo naar mij toe om een knuffel te geven. Hij heeft voor het eerst zijn armen om mijn heen geslagen, wanneer ik hem optilde. En ik krijg regelmatig kusjes van hem.
Mijn moederhart smelt als ik zie hoe blij hij is om mij te zien, als ik een knuffel of een kusje van hem krijg.
Hij begint zijn eigen humor te ontwikkelen en probeert mij aan het lachen te maken. Hij doet soms iets grappigs en als ik dan heel hard lach, dan gaat hij mee lachen. Als ik uit het niets heel hard ga lachen, dan lacht hij mee. Als ik dat beantwoord met hard gelach, dan gaat hij ook weer hard lachen. Soms heb ik pijn in mijn wangen van het lachen om niks en maakt het me zielsgelukkig dat we samen zo kunnen lachen om helemaal niks.
Ook wordt mijn geduld inmiddels op de proef gesteld. Levi is zijn grenzen aan het verkennen; wat mag hij wel, wat mag hij niet? Soms moet ik hem 10 keer waarschuwen voordat hij het begrijpt, soms kan ik het geduld niet opbrengen en zet ik hem na 3 keer waarschuwen in de box. Soms lacht hij me uit, andere keren gaat hij eventjes jammeren en speelt dan vrolijk verder in de box. Ik vind het allemaal prima, voor mij is dit ook een les. Een les in opvoeden, een les in moederschap.
Het moederschap vind ik leuk. En ondanks dat ik soms het geduld niet kan opbrengen, doe ik het toch. Hij is nog zo klein, heeft geen benul van sommige dingen die hij doet en boos worden heeft waarschijnlijk helemaal geen effect. Daarom probeer ik ten alle tijden rustig te blijven en hem niet met een boze of luide stem toe te spreken.
Laat hem maar lekker ontdekken en grenzen verkennen. Ik geef ze wel aan.
Inmiddels weet hij na twee, drie maanden wel een beetje wat hij wel en niet mag. Zo zijn de lampen niet meer zo interessant en wordt de dvd-speler ook steeds meer met rust gelaten. Oefening baart kunst, zowel voor mij als voor hem.
Ging hij eerst nog voorzichtig staan, probeert hij nu al voorzichtig stapjes te zetten als hij zich vasthoudt aan de tafel of de box. Het is zo mooi om te zien dat hij zelfvertrouwen krijgt om wat nieuws te proberen. Ik moedig hem ook zoveel mogelijk aan, om dat zelfvertrouwen te stimuleren.
Dagelijks neem ik de tijd om even met hem te spelen. Met een bal heen en weer rollen, met blokken spelen of doen alsof zijn grote hamster leeft. Hij vindt het fantastisch. En als ik even niet met hem aan het spelen ben, maar hij wel aandacht wil? Dan komt hij naar me toe, gaat hij tegen me aan staan en geeft hij mij kusjes. Of hij doet iets waarvan hij weet dat niet mag…
Ik vind het fijn dat ik hem na een jaar zo goed heb leren kennen, dat ik weet wat hij nodig heeft en wanneer. Ik ben blij dat ik heb geleerd naar mijn gevoel te luisteren en me niks aan te trekken van wat anderen zeggen of vinden. Levi is mijn zoon en daarom gelden mijn regels. Natuurlijk luister ik naar adviezen, maar ik volg ze niet klakkeloos op. Ik pik dat stukje informatie eruit waarvan ik denk dat ik er iets mee kan, nu of in de toekomst.
Een sociale moeder
Mijn sociale leven heeft wel wat veranderingen doorgemaakt het afgelopen jaar. In het begin trok ik er nog niet zoveel op uit, maar hoe groter Levi wordt, des te makkelijk het gaat. In het begin ben je nog een beetje angstvallig als het gaat om de luiertas, maar zodra je kindje minder flesvoedingen drinkt en meer vast voedsel eet, wordt het gewoon veel makkelijker.
Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik zoveel mogelijk sociale dingen doe met Levi erbij. De avondjes uit eten en een filmpje kijken in de bios, dat zit er dus bijna niet meer in. Deze activiteiten hebben plaats gemaakt voor eters bij mij thuis of bij familie of vrienden een vorkje mee prikken. Films kijken doe ik ’s avonds op de bank, als de kleine slaapt. Lang leve Netflix!
Als ik met familie of vrienden afspreek dan is dat ook anders dan voorheen. Als je moeder wordt, ga je het automatisch meer over kinderen hebben, of eigenlijk… over je eigen kind. Vond ik het vroeger zo irritant dat mijn ex-schoonzus elk kwartier naar haar zoontje wees en zei: “kijk hoe hij dit”, “kijk hoe hij dat”
Ben ik nu zelf zo’n moeder… #vindikstom
Ach ja, ik probeer erop te letten! En gaat het even niet over mijn kind of over de kinderen van mijn vrienden? Dan zijn de gesprekken vaak toch wat minder diepgaand. Je wordt nou eenmaal snel afgeleid als er kinderen bij zijn. Hoe ouder de kinderen worden, hoe lastiger het is om een diepgaand gesprek te voeren, denk ik. Vooral omdat ze op een gegeven moment begrijpen wat je zegt.
Inmiddels zie ik mijn familie en vrienden weer zoveel als tijdens de zwangerschap en ervoor. Op één vriendin na, die zie en spreek ik nu nog zelden. Ik denk dat ze mijn keuze voor het bewust alleenstaande moederschap toch niet helemaal begrijpt, ondanks dat ze zegt van wel. Als ik haar vraag om af te spreken, dan hoor ik vervolgens weer weken niks. Vandaar mijn zelf getrokken conclusie. Jammer, maar helaas.
Tijdens het eerste half jaar na de bevalling heb ik mijn familie en vrienden misschien wat vaker of juist minder vaak gezien, maar nu is het weer als vanouds. Al voeren we nu dus hele andere gesprekken. Gelukkig niet altijd, want ik probeer écht om naast ‘mama Wendy’, ook nog gewoon ‘dochter/nichtje/vriendin Wendy’ te zijn.
Wat is jou het meest bijgebleven van het eerste levensjaar van je kindje? Hoe heb je het ervaren? Hoe kijk je erop terug?
