Het is zover! Mijn zoontje Levi is jarig geweest. Zijn eerste verjaardag is achter de rug en wat was het een leuke dag. Levi is ontzettend verwend en zat als een koning in zijn kinderstoel van een stuk taart te snoepen. Hij keek zijn ogen uit toen we een liedje voor hem zongen en begreep niks van het uitpakken van de cadeautjes. Prachtig om te zien en heel mooi om mee te maken!
De eerste verjaardag van je kindje. Wat een mijlpaal! Eerlijk is eerlijk, ik heb er een week of twee, drie naartoe geleefd. Daarmee bedoel ik dat ik ongeveer drie weken voor zijn eerste verjaardag écht van dag tot dag ben gaan leven. Normaal gesproken, probeer ik dat sowieso al te doen. Toch was dat nu nóg bewuster.
Vorig jaar rond deze tijd
De laatste loodjes van mijn zwangerschap staan me nog goed bij. Ik heb tijdens mijn zwangerschapsverlof korte video’s gemaakt, een soort vlogs. Super leuk als aandenken en heel leuk om terug te zien. Mede daardoor weet ik het allemaal nog zo goed.
Steeds vaker keek ik op mijn telefoon naar de foto’s van dezelfde datum een jaar eerder. Wat een enorm verschil! Was ik vorig jaar hoogzwanger en kon ik niet wachten tot ik mijn kindje zou ontmoeten. Ben ik nu alweer een hele tijd op mijn normale gewicht en probeer ik zoveel mogelijk te genieten van de momenten met Levi samen.
Ik heb geprobeerd te realiseren wat er eigenlijk allemaal is gebeurd het afgelopen jaar. Het is een hoop. Niet alleen word je voor het eerst moeder, heb je er een dagtaak bij (niet in negatieve zin) en verandert je leven compleet. Er zijn ook een aantal dingen gebeurd waar jullie – mijn lezers – niks vanaf weten. Wellicht doe ik daar nog eens een boekje over open, maar voor nu wil ik het bij de kern van dit artikel houden; een jaar ervaring als bewust alleenstaande moeder.
De eerste drie maanden
Zoals je in een eerder artikel hebt kunnen lezen heb ik een fijne kraamweek gehad. Het is gegaan zoals ik wilde; niet teveel kraamvisite, bijkomen van de bevalling, mijn kindje leren kennen en wennen aan mijn nieuwe leven.
Vanaf het moment dat Levi geboren was, voelde het alsof hij er altijd al was geweest. Hierdoor voelde het zorgen voor hem, als alles behalve een opgave. Ik vond het heerlijk om met hem in de weer te zijn en soms zelfs jammer als hij even lag te slapen en ik niet naar hem ging kijken en hem niet kon knuffelen.
Na de kraamweek is het een week of wat goed gegaan. Daarna kreeg Levi steeds meer last van verborgen reflux waardoor hij steeds vaker en langer huilde. Naar mate de tijd verstreek, had dit een steeds grotere impact op Levi én op mij!
Levi veranderde van een blije baby, naar een oververmoeide huilbaby en ik werd daardoor langzaam maar zeker van de roze wolk afgeduwd. Niemand die Levi een paar uur bij mij weghaalde zodat ik even kon bijtanken. Maar ik bleef niet bij de pakken neer zitten. Koste wat kost, moest ik erachter komen waar Levi last van had en wilde ik dat voor hem oplossen.
Met hulp van een kinderarts, ons opsluiten in huis en het hanteren van vele tips en aanpassingen, ging het uiteindelijk beter. Dankzij mijn strijdlust ben ik niet van de roze wolk afgevallen. Net niet…
Mijn bevallingsverlof zat erop. Ik moest weer gaan werken.
Nadat ik Levi twee ochtenden had laten wennen bij de hele dagopvang, bracht ik hem op een maandagochtend voor het eerst voor een hele dag weg. Ik reed wat onwennig naar mijn werk en voelde me er niet helemaal comfortabel bij dat ik mijn jonge kindje had achtergelaten bij wildvreemde mensen. Er zat niets anders op; ik had geen andere keuze.
Toen ik het kantoor binnen stapte voelde het als vanouds. Ik liep naar mijn werkplek, waar ik een warm onthaal had verwacht. Niets bleek minder waar. Geen versieringen, geen kaartjes, helemaal niets. Gedurende de dag kwamen er wel collega’s naar me toe, als ze me zagen lopen of op mijn werkplek zagen zitten.
Om het wat aangenamer voor mezelf te maken op mijn werk, had ik een aantal foto’s van Levi af laten drukken. Deze heb ik opgehangen bij mijn werkplek, zodat ik naar hem kan kijken als ik hem mis. Dit helpt wel, het geeft me even een besefmomentje over het waarom ik aan het werk ben; om hem (en mezelf) een goed leven te kunnen geven.
Een werkende moeder
Na mijn HBO opleiding ben ik fulltime gaan werken. Toen ik tijdens mijn zwangerschap ineens minder moest gaan werken, was dat wel even mijn prioriteiten bijstellen. Gelukkig had ik al enkele taken overgedragen, waardoor het werk prima te doen was in minder uren.
Na mijn zwangerschapsverlof zou ik niet meer fulltime gaan werken; ik ging een dag minder werken. Na mijn verlof ging ik dan ook meteen vier dagen per week aan de slag. Het was zeker een maand of zeven geleden, dat ik vier of vijf dagen had gewerkt. Qua werkzaamheden was het in het begin goed te doen. Langzaam maar zeker kreeg ik mijn eigen werkzaamheden terug, wisten collega’s mij weer te vinden en was mijn takenpakket weer als voorheen.
Ondanks dat het van vijf naar vier dagen werken maar één dag verschil is, is het echt anders. Je bent een dag minder op kantoor, maar het werk draait door. Het kan voorkomen dat er iets op het werk gebeurt, op de dag dat jij niet aanwezig bent. Dingen die jij geregeld/gevraagd hebt, maar fout (dreigen te) lopen op andere afdelingen op jou vrije dag? Daar heb jij op de dag zelf geen weet van. Je bent niet aanwezig en kan het dus ook niet corrigeren of bijsturen.
Dat was écht even schakelen voor mij.
Het liefst ben ik op de hoogte van alles wat er speelt rondom mijn taken, voer ik al mijn taken het liefst zelf uit en los ik eventuele problemen met de desbetreffende afdeling zelf op. Als je één dag in de week niet op kantoor bent, dan kan dat niet. Dan moeten je collega’s je werkzaamheden oppakken op het moment dat het dringend is.
Of je komt nietsvermoedend op kantoor en blijkt het een “puinhoop” te zijn. In dat laatste geval, kan dat wel eens frustrerend zijn op het moment dat je in de veronderstelling bent dat je alles duidelijk hebt gecommuniceerd en er niets fout kon gaan…
Afijn, waar mensen werken worden fouten gemaakt. Dat is nou eenmaal zo. En ondanks dat ik het soms lastig vind om een dag niet aanwezig te zijn, omdat je niet weet wat er die dag gebeurt, ben ik wel dankbaar dat ik minder kòn gaan werken. Doordat ik een dag minder werk, heb ik meer vrije tijd en meer tijd met Levi. Dat ik dan wel eens voor verrassingen kom te staan op het moment dat ik weer op kantoor kom, neem ik dan maar voor lief. Hierdoor is het tenminste nooit saai!
Het tweede kwartaal
Inmiddels was ik een maand aan het werk en gewend aan mijn nieuwe leven met bijbehorend schema. Ik besefte me hoe geroutineerd mijn leven is om alles draaiende te kunnen houden; zorgen en opvoeden, werken, het huishouden, sociale contacten onderhouden en mezelf niet vergeten.
Waar ik kan, probeer ik het makkelijk te maken voor mezelf en ik probeer wat rust in mijn leven in te bouwen door maximaal twee van de drie vrije dagen in de week iets in te plannen. Met andere woorden: elke week ben ik één dag met Levi samen. Vaak op zondag, zodat we even kunnen opladen voordat een nieuwe week vol verplichtingen begint. Dit bevalt goed en doe ik nog steeds.
Omdat Levi een voorkeurshouding had en daardoor een lichte afplatting op zijn hoofd, kreeg hij kinderfysiotherapie aan huis.
In de laatste maand van het eerste kwartaal, kwam er elke week een fysiotherapeut langs om wat oefeningen met Levi te doen. De dagen dat ze niet langs kwam, moest ik zoveel mogelijk met hem oefenen. Denk hierbij aan spelen op zijn buik en zij. Bij de opvang heb ik de pedagogisch medewerkers geïnstrueerd hoe ze de oefeningen moeten doen, zodat Levi ook op die dagen de oefeningen kon doen.
In de eerste maand van het tweede kwartaal, kwam de fysiotherapeut nog maar één keer per twee weken langs voor de oefeningen. Doordat de pedagogisch medewerkers bij de opvang en ik thuis zoveel met Levi hebben geoefend, maakte hij snel vorderingen. Zijn voorkeurshouding was weg. De afplatting van zijn hoofdje was niet erger geworden en zou in de loop van de tijd bijtrekken.
Levi was na dat hele gedoe met de verborgen reflux en oververmoeidheid, weer zijn stralende zelf en ontwikkelde zich naar behoren. Beetje bij beetje werd zijn karakter zichtbaar. Een bikkel als het gaat om vaccinaties krijgen en doorkomende tandjes, altijd vrolijk en lief, voorzichtig maar wel ondernemend en niet eenkennig. Hij is niet vaak ziek, wel vaak verkouden. Al snel kreeg ik door, dat hij best een makkelijk kindje is om voor te zorgen. Als hij iets nodig heeft dan geeft hij het aan.
Een zieke moeder
Ondanks dat Levi niet vaak ziek is, voel ik me wel vaker lamlendig dan voorheen. Levi neemt van alles over van de kinderen bij de opvang. Automatisch neem ik dat ook over. Op het moment dat mijn weerstand wat lager is, kan ik me echt wel een beetje ziek voelen. En dit is de afgelopen maanden veel vaker dan ik gewend ben. Ik heb dagen op kantoor doorgebracht dat ik griep had, last had van fikse hoofdpijn en een enorme verkoudheid.
Ziek melden probeer ik zo min mogelijk te doen, maar als kersverse moeder ontkom je er niet aan. Zeker als (bewust) alleenstaande moeder moet je goed naar je lichaam luisteren. Als het uitgeput is door een griepje, blijf dan gewoon thuis. Vaak gaat het met een dag of twee weer een stuk beter.
In mijn geval ben ik altijd degene geweest die voor Levi bleef zorgen. Ook op de momenten dat ik me écht ziek voelde. Af en toe kwam een familielid mij helpen voor een paar uurtjes, maar een hele dag voor Levi zorgen zodat ik kon uitzieken en bijslapen?
Dat was niet mogelijk.
Ik weet ik nog goed dat Levi en ik beide ziek waren. Voor het eerst in hele lange tijd was ik zo ontzettend ziek dat ik moeite had om voor Levi te zorgen. Ik kon amper om mijn benen staan, had last van duizeligheid en geen stem meer waardoor ik niet met Levi kon communiceren. En dat terwijl het mannetje extra aandacht en zorg nodig had, omdat hij zich ook niet lekker voelde.
’s Nachts heb ik de huisartsenpost moeten bellen. Voor mezelf, want ik voelde me helemaal niet goed. Ik moest vroeg in de ochtend langs komen voor controle. Ik wist niet zeker of ik wel kon rijden en iemand moest op Levi passen. Of Levi moest mee, zodat iemand ons naar de huisartsenpost kon rijden. Niemand was bereikbaar. Daar zat ik dan op bed.
Doodziek, niemand bereikbaar en behalve dat ik mezelf op sleeptouw moest nemen, moest ik ook een ziek kind op sleeptouw nemen.
Dat moment heeft impact gehad op mij. Ik voelde me alleen op de wereld, écht helemaal alleen! En het leek alsof ik – als het erop aan komt – de enige ben die voor Levi kan zorgen. Als er iets met mij gebeurt, is Levi aan zijn lot overgelaten, letterlijk! Op dat moment besefte ik me hoe hard Levi mij nodig heeft. Hij kan in wezen nog niets zelf, dus hij heeft mij nodig.
Ik vond het een harde werkelijkheid. Op dit punt had ik meer hulp en bereikbaarheid vanuit mijn omgeving verwacht. Ik had namelijk aan verschillende mensen verteld dat Levi en ik beide ziek waren.
Het is soms moeilijk als je beseft dat de dingen anders zijn, dan je ze verwacht had. Maar je kan anderen niet veranderen. Je kan alleen de situatie accepteren zoals die is en jezelf en je mindset veranderen.
Hoe ik het uiteindelijk heb gedaan weet ik niet. Ik heb wat fatsoenlijks aangetrokken en ben met Levi de auto in gestapt en naar de huisartsenpost gereden. Gelukkig was ik snel aan de beurt, was er niks ernstigs met mij aan de hand en kon ik meteen door naar de apotheek waar ik binnen 2 minuten aan de beurt was om medicijnen te krijgen. Levi was gelukkig rustig en uiteindelijk waren we best snel weer thuis.
Lees hier het vervolg van dit artikel.
Wat is jou het meest bijgebleven van het eerste halfjaar met je kindje? Welke dingen, als het gaat om je kindje en welke dingen, als het gaat om jezelf?
