Een aantal weken geleden heb ik mijn bevallingsverhaal gedeeld. Hierin schreef ik dat ik de bevalling zonder pijnbestrijding heb doorstaan. Als ik dit vertel en als mensen dit lezen, krijg ik veelal één van de volgende reacties: “Waarom?” en “Hoe heb je dat gedaan?”.
De vraag waarom ik mijn bevalling zonder pijnbestrijding heb gedaan, begrijp ik niet. Waarom niet? Als het mogelijk is, waarom zou je je lichaam dan verdoven? Het is een natuurlijk proces dat miljarden vrouwen hebben doorstaan zonder pijnbestrijding. Natuurlijk hoef je niet onnodig pijn te lijden en kan je gebruik maken van de middelen die er tegenwoordig zijn om het dragelijker te maken. Daar moet iedereen zelf over beslissen.
De reden dat ik de bevalling zonder pijnbestrijding heb gedaan is omdat ik geen moment aan pijnbestrijding heb gedacht. Blijkbaar was de pijn niet hevig genoeg voor mij om te vragen om pijnstilling.
Mijn bevallingsplan
In mijn bevallingsplan heb ik geschreven dat ik wilde proberen de bevalling zonder pijnbestrijding te doorstaan. Als de pijn te hevig zou worden, wilde ik gebruik maken van een morfinepomp. Pas in het uiterste geval wilde ik een ruggenprik tegen de pijn. De lijst met bijwerkingen van alle medicatie stond me erg tegen. Vooral het idee dat je geen gevoel meer hebt in je onderlichaam, lijkt me vreselijk. Aan de andere kant begrijp ik heel goed dat vrouwen hiervoor kiezen als je extreme pijn ervaart.
Extreme pijn heb ik dus niet ervaren. Althans, zo kijk ik niet terug op de bevalling. Naar mate de bevalling vordert, gaat het steeds meer pijn doen. Doordat de pijn zich opbouwt, heb ik mijn pijngrens kunnen verleggen. De pijn die je de eerste uren ervaart is op een gegeven moment je nieuwe standaard. Vanaf dat punt wordt de pijn weer ietsje heviger. Na verloop van tijd is die nieuwe pijn, de nieuwe pijngrens. Daarna wordt het weer wat heviger. Ook dit went na verloop van tijd.
Dit is tenminste hoe het bij mij werkte. Ik had vooraf nooit gedacht dat dit zo voor mij zou werken.
Kalm blijven
Dit is één van de dingen die mij heeft geholpen tijdens de bevalling. Zodra ik besefte dat ik weeën had, ben ik me gaan focussen op mijn ademhaling. Door bewust in en uit te ademen, houdt je je gedachten hierbij en denk je nergens anders aan. De focus op je ademhaling zorgt ervoor dat je minder pijn ervaart en dat je niet gaan nadenken over wat er allemaal nog komen gaat.
Je hebt geen tijd om over rampscenario’s na te denken. Je hebt geen negatieve gedachten. Als je je echt volop op je ademhaling focust, dan lukt het je rustig te blijven waardoor je lichaam meer ontspant.
Op een gegeven moment gaat het ademen over in puffen. Ook hierop kan je goed focussen. Misschien nog wel beter, omdat je puffen in een bepaald ritme doet.
Meditatie
Meditatie heeft ook bijgedragen aan mijn bevalling zonder pijnbestrijding.
Vroeger heb ik een aantal jaren yoga beoefent. Yoga heeft me geleerd op mijn ademhaling te focussen en daarmee mezelf rustig te houden of te krijgen. Ook heb ik daar geleerd om te mediteren. Toen ik zwanger was heb ik een cursus zwangerschapsyoga gedaan. Toen merkte ik weer hoe fijn het is om je op je ademhaling te richten.
Meditatie zonder begeleiding, tijdens de bevalling is wel even wat anders dan een geleidde meditatie. Het vergt iets meer focus en concentratie als normaal.
Vanaf het eerste moment dat de bevalling was begonnen ben ik een beetje in mezelf gekeerd. Dit deed ik door me te focussen op mijn ademhaling. Op de momenten dat ik het zwaar had, ben ik gaan mediteren. Dit deed ik door mezelf, in mijn hoofd continu moed in te spreken. Ik zei een aantal zinnen continu achter elkaar als een soort mantra.
Zinnen als “Ik kan dit.”, “Als anderen het kunnen, dan kan ik het ook.” En “Als je denkt dat je niet meer kan, dan kan je nog heel even.” hebben mij doen doorzetten. Wees lief voor jezelf tijdens de bevalling en spreek jezelf toe. Mijn ervaring is dat dit je kracht geeft.
Steun
Tijdens mijn bevalling heb ik ontzettend veel steun gehad aan de mensen die erbij waren. Mijn tante heeft mijn hand vast gehouden, mijn rug geaaid en sprak continu bemoedigende woorden tegen mij. De verloskundige vertelde precies wat ik moest doen en moedigde mij aan.
Toen de bevalling werd overgedragen aan de gynaecoloog, was er een verloskundige van het ziekenhuis die mij erg heeft geholpen. Zij bleef ontzettend kalm, wat mij ook kalmeerde op de momenten dat ik de focus op mijn ademhaling even kwijt was.
Mindset
Mijn doel was bevallen zonder pijnbestrijding. Dat had ik tenslotte ook in mijn bevallingsplan geschreven. Ik had me ingesteld op een bevalling zonder pijnbestrijding. Als ik iets wil, dan zorg ik dat ik het op die manier voor elkaar krijg. Natuurlijk heb ik ook een stuk ‘geluk’ gehad. Zonder een goede bevalling en de weinige complicaties, was het mogelijk om dit voor elkaar te krijgen. Anders was het heel anders gelopen en had ik zeker voor medicatie gekozen!
Hoe zag jij je bevalling voor je, met of zonder pijnbestrijding? En was dat mogelijk?
