De meest gestelde vraag die ik krijg als bewust alleenstaande moeder, is of het niet hartstikke zwaar is om in mijn eentje een kind op te voeden. Ik krijg deze vraag zowel van ouders, als van mensen zonder kinderen. Bijna elke week is er wel iemand die mij dit vraagt, op zijn/haar eigen manier:
“Is het niet zwaar om een kind alleen op te voeden?”
“Doe je het helemaal alleen? Dat is toch heel zwaar?”
“Vind je het niet zwaar om er alleen voor te staan?”
“Ben je er niet moe van om het allemaal alleen te moeten doen?”
Mensen hebben blijkbaar een idee over wat ik moet voelen bij het opvoeden van een kind, in mijn eentje. Of kan het zo zijn dat anderen hun eigen gevoel op mij projecteren?
“Echt zwaar dat je in je eentje een kind moet opvoeden.”
“Heb je er nooit spijt van gehad, want het is natuurlijk hartstikke zwaar?!”
“Echt knap dat je het alleen doet, het is loodzwaar.”
“Het is voor jou twee keer zo zwaar om een kind op te voeden, want je bent maar alleen.”
Allereerst wil ik iedereen die dit soort bemoedigende woorden uitspreekt naar een (bewust) alleenstaande moeder (of vader) enorm bedanken. Heerlijk om zo’n positieve draai te geven aan het geheel! Daarnaast is het ook heel prettig om eraan herinnert te worden dat je alleen bent. Tot zover het sarcasme…
Ik ben niet alleen
Heel eerlijk: ik ben niet ‘alleen’. Het grootste gedeelte van de tijd voel ik me ook niet ‘alleen’. Ik heb familie en vrienden die voor mij klaar staan als ik ze nodig heb. Ze helpen me waar ze kunnen, zowel fysiek als mentaal.
Als ik samen met iemand ben, dan krijg ik vaak als vanzelf hulp aangeboden. Als ik advies nodig heb, kan ik bij mijn tante en vriendinnen terecht. Een appje is zo gestuurd en met dringende gevallen kan ik altijd bellen. Daarnaast heb ik genoeg collega’s die ook moeder zijn en ik om advies kan vragen. En vergeet de dames van de kinderopvang niet. Zij zijn pedagogisch opgeleid en de meesten zijn zelf ook moeder. Een mooie combinatie waardoor zij altijd antwoord hebben op mijn vragen of mij kunnen voorzien van advies. Genoeg helpende handen in mijn omgeving dus.
Eerlijk is eerlijk…
Losstaand van alle helpende handen en mensen met adviezen, voel ik me echt wel eens ‘alleen’. Natuurlijk zou ik graag een partner hebben om de dag mee door te nemen en ‘s avonds lekker tegen aan te kruipen. Dat besef is er wel eens als je kindje ’s avonds lekker ligt te slapen en jij zit in je eentje op de bank een film te kijken. Dat is gewoon niet altijd even leuk.
Ook op een andere manier mis ik af en toe een partner. Als Levi iets voor het eerst doet bijvoorbeeld. Dat maakt mij enorm enthousiast en trots. Het lijkt me heerlijk om dat gevoel met iemand te delen. Natuurlijk deel ik dat met Levi, want ik zeg hem enthousiast hoe knap het is wat hij zojuist deed en dat ik trots op hem ben. Mijn enthousiasme beantwoord hij met een gulle lach. Maar het lijkt me heerlijk om dat met een partner te kunnen delen. Op dat soort momenten zijn de ‘helpende handen’ dan toch een eindje bij je vandaan.
Als je dan je telefoon pakt om die en gene een berichtje te sturen over wat hij net voor het eerst deed, dan is dat toch een beetje zo-zo. Ik kan niet goed omschrijven hoe dat voelt. Het is natuurlijk ontzettend leuk om trots over je kindje te vertellen, maar op dat soort momenten zou je dan toch liever willen dat diegene erbij was om het te zien, dan dat je het diegene vertelt via een whatsapp-berichtje.
Sowieso is een partner en iemand die je helpt niet hetzelfde. Een partner blijft bij je en iemand die je helpt moet op een bepaald moment weer naar huis, terug naar zijn/haar eigen leven. Het komt uiteindelijk altijd op mij aan; ik ben degene die het moet doen. Ik ben degene die de meeste tijd met hem doorbrengt en grotendeels ben ik alleen met hem samen.
Toch geeft het alleen zijn mij ook een beetje kracht.
Het klinkt misschien gek, maar op de momenten dat ik me alleen voel, voel ik een soort bewijsdrang. Vooral naar mezelf. Het geeft me kracht om aan mezelf en anderen te bewijzen dat ik het allemaal wel alleen af kan. Dit heeft te maken met mijn keuze om een bewust alleenstaande moeder te worden.
Ik wilde al heel lang, heel graag, moeder worden en niet meer wachten tot ik de vader van mijn kinderen tegen zou komen. Ik wilde er geen dubbel gevoel aan over houden op momenten dat anderen het over zwangerschap of kinderen hadden. Niet omdat ik het anderen niet gunde, maar omdat ik het graag zelf wilde meemaken.
Na lang nadenken, heb ik uiteindelijk de stap gezet tot het bewust alleenstaande moederschap. Het is mijn eerste kindje, op een miskraam na, maar ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Ik weet niet hoe het is om samen met iemand een kindje op te voeden. En hoewel ik me er een voorstelling van kan maken, is het een gedachte, geen realiteit. En gelukkig maar!
Ik zou het vreselijk vinden om met iemand samen een kindje te krijgen, om er vervolgens achter te komen dat je toch niet bij elkaar past en uit elkaar gaat. Of erger nog, je partner overlijdt waardoor je er van de een op andere dag alleen voor staat. Ja, dan heb je het zwaar – losstaand van het verdriet dat je moet verwerken. Wat je eerst samen deed, moet je nu alleen doen. Je kent de oude situatie en die vergelijk je met de nieuwe. In dat soort gevallen begrijp ik dat men het wellicht zwaar vindt dat ik het allemaal alleen doe.
Maar vind ík het zwaar?
Nee en ja. Specifiek in die volgorde. Ik zie het opvoeden van een kindje niet als een opgave of een belasting. Ik voel me juist bevoorrecht dat het me is gegeven, dat ik dit mag meemaken, dat ik mag leven met mijn lieve kleine uk.
Toen Levi een week of vier was, heb ik hier wel eens anders over gedacht door wat er toen met hem aan de hand was. Gelukkig was dit van korte duur. Nu geniet ik – net als in het prille begin – van elk moment dat ik samen met hem door kan brengen.
Ik ben blij als hij ’s ochtends wakker wordt, zoet ligt te wachten tot ik hem uit zijn bedje kom halen en naar me glimlacht als ik zijn kamerdeur open doe, tegen hem begin te praten en hem uit zijn bedje haal.
Het liefst zit ik uren met hem op schoot en met hem te knuffelen. Ik vind het leuk om boekjes aan hem voor te lezen en spelletjes met hem te doen. De glimlach die hij mij geeft zodra ik begin te zingen is priceless. En zo kan ik er nog wel honderd redenen aan toevoegen, om uit te leggen wat ervoor zorgt dat het voor mij niet zwaar is om in mijn eentje voor een kindje te zorgen. Ik moet hier wel een kanttekening bij maken; Levi is een lief, zoet en makkelijk kind. Ik klop het gauw af nu ik dit schrijf, want je weet nooit wat de toekomst brengt…
Behalve dat het zo leuk is om moeder te zijn, is het natuurlijk ook wel eens zwaar.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dat niet zo is. De momenten dat ik het zwaar vind, hebben echter allemaal te maken met mijn eigen gesteldheid. Nu ik erover nadenk is er eigenlijk maar één moment waarop ik het zwaar vind om in mijn eentje voor een kind te zorgen en dat is als ik ziek ben.
Als ik een flinke griep te pakken heb of iets dergelijks, dan lig ik het liefst in bed uit te zieken. En je weet al wat ik nu ga zeggen: dat kan niet als je een (bewust) alleenstaande moeder bent. Je zal op zijn minst jezelf uit bed moeten hijsen om de kleine te verzorgen, klaar te maken voor het kinderdagverblijf en hem daar moeten brengen. Dat geldt voor de dagen dat je kinderopvang hebt afgenomen.
Op de andere dagen is het een ander verhaal. Als je ziek bent en er is niemand die je op dat moment kan helpen, dan sta je er écht alleen voor. Dan is iets eenvoudigs als een poepluier verschonen best zwaar, want je kan op dat moment nog net op je benen staan, terwijl je middenin een hoestaanval zit en je stem volledig weg is door de enorme keelpijn. Been there, done that! Komt goed, overleef je wel! Hoe? Door gewoon maar door te gaan en positief te blijven. Op dat moment is het zwaar, maar het is een tijdelijk gevoel. Het gaat voorbij en daarna is het weer leuk en licht. Mijn antwoord op de vraag “Is het niet zwaar om een kind alleen op te voeden?” is dan ook: “Nee, meestal niet.” En dan moet je ze zien kijken…
Vind jij het zwaar om je kindje alleen op te voeden? Wat is de meest gestelde vraag aan jou als (bewust) alleenstaande moeder?
