Als kersverse moeder moet je overal over na denken voordat je de deur uit gaat met je pasgeboren baby. Toen ik nog maar kort moeder was, is mij vaak gevraagd om even langs te komen. Ik had nog verlof, dus dat kon toch wel ‘even’?! Een artikel van een tikkeltje gefrustreerde kersverse moeder. Ja, ook dat hoort erbij!
Wat zo gewoon is voor mensen die geen kind(eren) hebben en voor mensen waarbij het gezin uit vader, moeder en kind(eren) bestaat, is voor een bewust alleenstaande moeder niet vanzelfsprekend. Want natuurlijk wil je wel even bij iemand langs gaan, maar tussen willen en kunnen zit een verschil.
Als je kindje net geboren is, word je geleefd. De kraamweek vliegt voorbij en zonder dat je er erg in hebt, ben je ineens een paar weken verder. Deze eerste tijd worden je dagen gevuld met het zoeken naar een ritme, waarin eten en slapen de belangrijkste aspecten zijn, zowel voor je kindje als voor jou als kersverse moeder. Als je dat onder controle hebt, zal je merken dat het je steeds makkelijker af gaat om het huis te verlaten. Vond je de eerste keer naar buiten met de kleine nog een beetje spannend?
Nu is het vooral leuk!
Lekker wandelen met je kleine in kinderwagen is heel gezellig, ondanks dat je kindje de hele tijd ligt te slapen of het nog niks terug kan zeggen.
Dat het nu allemaal wat makkelijker is om de deur uit te gaan, zorgt er alleen nog niet voor dat je daadwerkelijk op ieder gewenst moment de deur uit kan. Je zit vast aan tijden. Tijd voor een flesje, tijd voor een slaapje. Een bezoek aan iemand moet je als moeder altijd plannen. Ongeacht of je alleenstaand bent of niet. Zodra je kinderen hebt, is het spontane is er een beetje vanaf. Je houdt nou eenmaal rekening met het eet- en slaapritme van je kindje. Vooral in het begin, omdat je weet dat het daar baat bij heeft.
Toch begrijpt niet iedereen het er niet altijd in zit om even langs te komen. Het zit hem in deze context niet in het willen of kunnen, maar in het ‘even’. Voordat ik moeder was, deed ik mijn jas en schoenen aan, pakte ik mijn tas en ging ik naar diegene toe. Na een uurtje ging ik dan weer naar huis. Dat was inderdaad ‘even’, want dat kostte me hooguit 1,5 uur. Ervan uitgaande dat diegene dichtbij woont.
Als kersverse moeder
Als ik nu ‘even’ bij iemand langs wil gaan, dan gaat dat als volgt. Luiertas inpakken; genoeg luiers en billendoekjes? Check! Schone kleertjes? Check! Flesvoeding, speeltjes, speentje, hydrofiele doeken? Check! Jasje en sloffen aan bij de baby, baby in de maxi cosi, zelf schoenen en jas aan doen. Mijn tas pakken, baby mee, luiertas mee, van 3 hoog met de trap naar beneden, maxi cosi in de auto, tassen in de auto, kinderwagen in de auto en gaan.
Als ik op mijn bestemming aan kom haal ik de kinderwagen uit de auto, even uitklappen, baby uit de maxi cosi en in de kinderwagen, tassen mee. Dan ben je zo 5 minuten bezig. Zit je een uurtje bij iemand – wat voorbij vliegt door de gezelligheid – kan je weer naar huis en begint het riedeltje opnieuw. Luiertas inpakken; heb ik alles? Vergeet ik niks mee terug te nemen? Jasje en slofjes bij de baby aan doen, baby in de kinderwagen. Zelf schoenen en jas aan doen, tassen pakken, naar de auto, baby in de maxi cosi, kinderwagen inklappen en in de auto leggen, tassen in de auto en naar huis rijden.
Thuis aangekomen…
Auto parkeren, tassen uit de auto pakken, maxi cosi met baby mee en alles naar 3 hoog sjouwen. Baby uit de maxi cosi halen en zijn jas en sloffen uit trekken, maxi cosi wegzetten. Zelf jas en schoenen uit doen, luiertas uitruimen…
Je begrijpt mijn punt: een hele rits aan handelingen die er bij mij voor zorgen dat als ik een mindere dag heb, niet ‘even’ langs kan komen bij iemand. Het spijt me, maar als je maar ‘even’ de tijd hebt en zelf geen kinderen hebt, dan nodig ik je van harte uit om bij mij thuis ‘even’ een kopje koffie te komen drinken!
Hoe ervaar jij het als nieuwe moeder om ‘even’ langs te gaan bij familie of vrienden?
