Als je samen met een partner ervoor kiest om een kindje te krijgen, dan is het vanzelfsprekend dat je alles met je partner deelt. Van zwangerschapstesten tot echoscopieën en van zwangerschapskwaaltjes tot de aankoop van een kinderwagen en andere babyspullen. Als je in je eentje zwanger bent is er niet elke dag iemand om je heen om mee te fantaseren hoe het kindje eruit komt te zien, even je hart te luchten als je een rotdag hebt gehad door de misselijkheid of die steevast met je mee gaat naar de verloskundige als er een echo gemaakt gaat worden. In dit artikel vertel ik je hoe ik mijn zwangerschap, zonder partner, heb doorlopen heb.
De test
De week voordat ik een zwangerschapstest kon doen, merkte ik dat ik vermoeider was als anders. Mijn gevoel zei me dan ook dat het was gelukt om zwanger te raken. Toch probeerde ik mijn gevoel te onderdrukken, want stel dat het niet zo was, dan zou ik nog meer teleurgesteld zijn als normaal.
De dagen voordat ik een test kon doen duurde tergend lang. Ik weet nog goed dat ik op vrijdagavond vroeg naar bed ging, zodat het snel de volgende dag zou zijn en ik een test kon doen. Gelukkig was ik vermoeid en kon ik die nacht goed slapen.
Zou het gelukt zijn?
Toen ik de volgende ochtend wakker werd, vond ik het toch wel een beetje spannend. Zou het gelukt zijn? De avond ervoor had ik de test al klaar gelegd. Ik ging naar het toilet om de test te doen. Zonder te kijken nam ik de test mee naar de woonkamer en ijsbeerde een beetje heen en weer. Ik wilde zeker weten dat ik lang genoeg had gewacht voordat ik keek, om er zeker van te zijn dat de juiste uitslag tevoorschijn was gekomen.
Ik raapte mijn moed bij elkaar en durfde eigenlijk niet te kijken, maar ik deed het toch. De test was positief. Ik was in verwachting! Meteen had ik een glimlach van oor tot oor. Ik was blij dat mijn gevoel het juiste signaal had afgegeven en ik was onbeschrijfelijk blij! Maar daar stond ik dan, blij te zijn in mijn eentje…
Dit is niet verdrietig of vervelend. Ik wilde het zelf zo. Mijn omgeving wist dat ik probeerde een kindje te krijgen, maar ik heb niks gedeeld over mijn cyclus of wanneer ik een zwangerschapstest ging doen. Ik had besloten dat ik de test alleen wilde doen. Met als enige reden, dat ik het pas wilde vertellen als alles goed bleek te zijn met mijn kindje.
Gelukkig had ik mijn cavia’s. Hoe gek dit ook klinkt. Het zijn dan misschien 2 super schattige fluffy beestjes die geen woord begrijpen van wat ik zeg, toch praat ik wel eens tegen ze. Zij waren dan ook de eerste die hoorden dat ik zwanger was. Meteen na de test. Ik vind het wel grappig als ik eraan terug denk. Ik zie mezelf nog staan, zo ontzettend blij en pratend tegen de beestjes alsof iets begrepen van wat ik vertelde…
Echoscopieën en controles
Bij de eerste echo was ik alleen. Omdat een eerdere zwangerschap geëindigd is in een miskraam, kon ik met 7 weken zwangerschap al terecht bij de verloskundige. Ze vroeg me waarom ik alleen was. Ik vertelde over mijn bewuste keuze voor een kindje in mijn eentje en dat ik de zwangerschap dus zonder partner zou doormaken. Ze vond het een krachtige beslissing en drukte mij op mijn hart dat ik altijd ben hen terecht kon als het nodig was.
Al snel moest ik gaan liggen, zodat ze een echo kon maken om te zien of het hartje klopte. Dat was het geval. Ik kon met een gerust hart weer naar huis. Ik kreeg een foto mee en daar heb ik thuis nog een aantal keer naar gekeken die dag. De dagen daarna was dat niet anders…
Een week later mocht ik weer naar de verloskundige
Dit keer voor het eerste reguliere bezoek, zoals elke zwangere vrouw die heeft. Ik had een andere verloskundige dan de week ervoor. Ze stelde allerlei vragen en als snel kwam moest ik weer vertellen over mijn zwangerschap zonder partner. Ze noteerde het in de computer, zodat ik het niet bij elk bezoek opnieuw moest vertellen.
Ook deze keer maakte ze een echo. Deze duurde iets langer dan de eerste echo, omdat ze het kindje ook ging opmeten. Het zag er allemaal wederom goed uit.
Met 12 weken had ik een wat uitgebreidere echo. Omdat ik wist dat ik een echo zou krijgen, heb ik mijn nichtje van te voren mee gevraagd. Zij was één van de weinigen die op dat moment wist dat ik zwanger was. Het was heel bijzonder dat ze erbij was. Ze had nog nooit een echoscopie meegemaakt. Je zag nog niet dat ik zwanger was, dus voor haar werd het ook een stukje meer werkelijkheid toen ze naast me zat bij de verloskundige. Ze vond het prachtig om te zien en mooi om het hartje te horen kloppen.
De 20-weken-echo is een belangrijke
Bij deze echo doen ze allerlei controles om te kunnen zien of het kindje goed groeit en geen zichtbare afwijkingen heeft. Uiteraard wilde ik deze echo niet in mijn eentje doen, want wat als je hoort dat er iets mis is? Dan wil je alles behalve alleen zijn! En wat doe je bij een zwangerschap zonder partner met zo’n belangrijke echo? Dan vraag je iemand mee die dichtbij je staat.
Zo gezegd, zo gedaan. Mijn tante ging mee naar de 20-weken echo. Inmiddels had ik al een beetje een buikje, waardoor je kon zien dat ik in verwachting was. Maar ook voor mijn tante was het heel bijzonder om een echo mee te maken. Zelf heeft ze er genoeg gehad – ze heeft 3 kinderen – maar bij iemand anders is het niet minder bijzonder. Gelukkig was alles goed met de kleine en liepen we samen met een glimlach de controlekamer uit.
Hoe groter je kindje groeit, des te minder is er te zien op een echo
Met 7 maanden zwangerschap heb ik extra echo’s gehad. Bij deze echo’s was ik alleen omdat het korte echo’s waren en er dus niet meer zo heel veel te vatten was in 1 beeld.
Naar de controles waar geen echo werd gemaakt, ben ik allemaal alleen geweest. Vooral op het eind heb je elke 2 weken en daarna elke week een controle. Dat is best vaak en ik vond het erg om dat alleen te doen. De verloskundigenpraktijk lag op 10 minuten lopen van mijn huis dus ik kon makkelijk even heen en weer lopen als ik weer een controle had. Ik vraag me af of je partner bij elke controle mee gaat als je samen zwanger bent, of dat dit hetzelfde is als bij een zwangerschap zonder partner.
Intake kraamzorg
Ongeveer 2 maanden voor mijn uitgerekende datum, had ik een intakegesprek met de kraamzorg. Ze leggen uit wat je van de kraamzorg kan verwachten, wanneer je ze moet bellen en stellen je wat vragen. Ik deed dit gesprek alleen. Ik kon geen reden verzinnen waarom ik dit met iemand samen zou moeten doen. Het ging over mijn persoonlijke situatie en wie weet die beter dan ikzelf?!
Mijn tante zou in de kraamweek veel bij mij (ons) zijn om te helpen. Ze heeft zelf kinderen, dus voor haar zou het geen toegevoegde waarde zijn om aan te horen hoe een kraamweek in zijn werk gaat.
In het gesprek ging de vrouw er vanuit dat ik samen was met iemand en zei steeds “jullie”. Wat logisch is; zo hoort het eigenlijk ook te zijn. Ik heb het haar een paar keer laten zeggen, toen ze vertelde wat “we” konden verwachten tijdens de kraamweek. Nadat ze haar verhaal had gedaan en ze vragen begon te stellen, heb ik haar meteen verteld dat ik bewust alleenstaand ben. Ik vond het wel belangrijk dat ze dat wist, zodat ik in mijn kraamweek niet zou worden geconfronteerd met vragen over ‘vader’.
Ze bood haar excuses aan voor het feit dat ze had gesproken over “jullie”, iets wat ik haar totaal niet kwalijk nam. Hoe had ze dat kunnen weten? Wel had ze meteen wat aanvullende vragen over hoe ik de zwangerschap zonder partner doormaakte en wie er bij mij zou zijn tijdens de kraamweek.
Lactatiecursus
De lactatiecursus heb ik ook alleen gedaan. Gelukkig was ik niet de enige die daar alleen kwam; er waren nog 2 vrouwen die er alleen zaten. Alle andere dames zaten er met hun partner.
De lactatiecursus was een avondje informatie inwinnen over het geven van borstvoeding. Omdat dit eenmalig was en omdat alleen ík degene ben die borstvoeding kan geven aan mijn kindje, vond ik het ook weer niet noodzakelijk om iemand mee te nemen.
De voorlichtingsavond ‘bevallen in het ziekenhuis’
Het ziekenhuis waar ik wilde bevallen gaf een informatieavond. Hier wilde ik graag bij zijn, zodat ik wist wat me te wachten stond. Die avond kwam ik aan in het ziekenhuis en moest naar een etage die speciaal was voor voorlichtingen. Ik stond in de lift met 2 stelletjes. Beide dames waren hoogzwanger, net als ik. Ik stapte de lift uit en er waren veel mensen. Voornamelijk stellen, maar ook stellen die moeders bij zich hadden. Ik was de enige die er alleen was, dus ik werd op dat moment flink geconfronteerd met mijn zwangerschap zonder partner. Dat was niet zo leuk. Je zit daar dan met een kopje thee in je eentje te wachten tot je de zaal in mag voor de voorlichting.
Gelukkig was ik niet super vroeg en mochten we al vrij snel de zaal in. Ik ben er maar gaan zitten, wachtend tot de sprekers er waren. Waar anderen na de informatieavond nog even in het ziekenhuis bleven hangen om na te praten, ben ik meteen naar huis gegaan. Achteraf gezien had ik beter iemand mee kunnen vragen naar deze bijeenkomst. Dat is dan ook een tip die ik wil meegeven aan alle zwangere vrouwen zonder partner.
Babyspullen kopen
Winkelen met gezelschap vind ik ontzettend leuk, maar ik vermaak me ook prima als in alleen ga winkelen. Ik weet goed wat ik wil, zeker als het iets voor de kleine betreft. De eerste 30 weken van de zwangerschap heb ik erg veel in mijn eentje gewinkeld. De meeste kleding heb ik alleen geshopt.
De box en een boxkleed heb ik samen met een vriendin gekocht. Het was redelijk in het begin van mijn zwangerschap en ik had nog weinig spullen gekocht. Samen gingen we naar een grote babywinkel om ideeën op te doen voor de babykamer. Ik kwam uiteindelijk thuis met een box en een boxkleed die ik tegen was gekomen en te mooi vond om niet te laten staan. Het was leuk om dit samen met iemand te doen.
De babykamer heb ik alleen geshopt
Vlakbij mijn werk zit een babywinkel en daar ben ik na een werkdag een aantal keer doorheen gelopen om naar babykamers te kijken. Elke keer kwam ik uit bij 2 babykamers die ik het mooiste vond en binnen mijn budget pasten.
Ik weet nog goed dat ik daar voor de eerste keer rond liep; er is ontzettend veel keuze, maar sommige meubels zijn echt belachelijk duur! Afijn, voor ieder wat wils. Zo ook voor mij. Op de website van de winkel heb ik de twee babykamers vergeleken en uiteindelijk een keuze gemaakt. Bestellen is zo gedaan en thuis bezorgen meteen geregeld.
De kinderwagen wilde ik graag samen met mijn tante uitzoeken
Twee zien meer dan één, ook wat betreft het praktische van een kinderwagen. Samen met mijn tante ging ik naar een grote babywinkel in de buurt van Rotterdam. Het was bijna een dagje weg; op ons gemak liepen we door de winkel, tussendoor hebben we een broodje gegeten en naast het uitzoeken van de kinderwagen, ook nog talloze andere dingen voor de babykamer gekocht, zoals een badje met toebehoren, hydrofiele doeken en een voetenzak voor in de kinderwagen.
Zwangerschapskwaaltjes en mental support
Voor het klagen over zwangerschapskwaaltjes en voor de mental support heb ik steun gezocht bij familie en vrienden. Niet dat ik voor elk kwaaltje iemand moest opbellen, want in veel gevallen hield ik mezelf voor: niet klagen maar dragen. Je moet er even doorheen en dat is de ene keer makkelijker dan de andere keer.
Hoe verder je in de zwangerschap komt, hoe groter je buik en hoe groter je buik, hoe meer aanspraak je hebt. Op mijn werk was er vrijwel elke dag wel iemand die vroeg hoe het met me ging en hoe ik me voelde. Eventuele klaagzang over vermoeidheid of misselijkheid kon ik dan meteen kwijt. Maar meestal vertelde ik alleen het positieve. Het is een hele bijzondere periode – het zwanger zijn – dus waarom zou je continu moeten klagen over dat je misselijk of moe bent? Je doet het ergens voor, het gaat vanzelf een keer over en wat is er nou leuker om te vertellen dat je kindje gezond is, dat je het voelt schoppen of dat je weer leuke kleertjes hebt geshopt?!
Het huishouden
Het huishouden heb ik tot op de laatste dag zelf gedaan. Nooit heb ik iemand gevraagd een stofzuiger door mijn huis te halen, de ramen te zemen of een was weg te strijken. Ik kon het allemaal wel alleen! Zeker toen ik verlof had, vond ik het allemaal niet zo erg om te doen. Ik had voldoende tijd, dus als ik dat zou uitbesteden, zou ik me alleen maar vervelen.
Het enige wat ik op een gegeven moment niet meer deed is zware boodschappentassen tillen. Ik woon 3 hoog dus 6 trappen op met boodschappen en een flinke buik, dat is nogal een opgave. Sinds dat ik een maand of 5 zwanger was, ben ik online boodschappen gaan doen. Zoveel mogelijk producten bestelde ik online. Zij verzamelen de boodschappen die je op je lijstje hebt gezet en ze bezorgen het tot in de keuken. Dit was een enorme uitkomst en weet je, sinds ik moeder ben bestel ik nog elke week mijn boodschappen online. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?!
Heb jij een zwangerschap zonder partner doorgemaakt? Hoe heb je dit ervaren? Of heb jij een zwangerschap mét partner doorgemaakt; wat zou je dan het meeste missen tijdens een zwangerschap zonder partner?
